| |
[align=center][B][font=Comic Sans MS]Διάσπαρτοι κόσμοι και γεμάτοι σκοτάδι
ολόκληροι βαδίζουν τις ζωές μας
νερόμυλοι ρίχνουν το ένα συναίσθημα πάνω στο άλλο
και το ένα γίνεται δύο..
και τα δύο τρία..
κι αγάπη μου μεγαλώνει και ανθίζει
ένα μπουμπούκι που ανοίγει -είσαι-
τόσο εύθραυστο...
να ανασαίνει απ'τα χάδια
και να κλαίει με το παραμικρό
μα.. σαν ανοίξεις
μένεις κόκκινος για πάντα
μένεις στην ψυχή αγκάθι μυτερό!
Υπάρχεις μία μοβ ύπαρξη
στη μέση μιας βροχερής μοναξιάς
και γύρω ομίχλη
και γύρω η ζωή μου
ξέρω
η αγκαλιά σου θα χωρέσει πολλά σήμερα
πολλούς
ίσως κι εμένα
μες τους αφρούς του οίκτου
στις προσευχές δακρύων
στριμώχνομαι στις λέξεις σου
που τρέχουν απ'τα δάχτυλα μα όχι απ'τη ψυχή.
Οι λέξεις οι δικές μου απόψε έχουν πυρετό
ανίκανες να θρέψουν φαντασίες
παλεύουν να διχάσουν συναισθήματα
κι η ύπαρξη βαθαίνει
μ'ένα αόριστο να ξεχειλίζει από παντού..
Αδιάφορη κι απρόσιτη η μοναξιά νομίζεις,έτσι;
Γριά και μορφωμένη!
Αφηρημένη κι απτή μπροστά στα χρόνια σου,έτσι;
Πόσο άδικο έχεις...
Η αγκαλιά σου θα χωρέσει πολλά σήμερα
πολλούς
ίσως κι εμένα[/B][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
