| |
Συνήθως στέκομαι απέναντι από τάφους
και περιμένω να χιονίσει
για να μαζέψω λίγο άσπρο θάνατο
μιας και δεν υπήρξε ποτέ
λευκή μέρα
Συνήθως κάθομαι στα παγκάκια της πλατείας
μαζεύω γύρω μου περαστικές οδύνες
που βιάζονται να καταναλωθούν
στην θέαση κάποιας βιτρίνας
εγώ όμως κάθομαι σιωπηλός
αρπάζω από το χέρι όποια οδύνη
κρύβει κάποια υπόσχεση
και την κερνάω
ένα καθάριο βλέμμα
Συνήθως καίγομαι τα μεσημέρια του χειμώνα
όταν χτυπούν την εξώπορτα κάτι μαργωμένες ανάσες
κι εγώ δεν ανοίγω
γιατί δεν ακούω
τότε αρπάζει φωτιά ο καναπές που ονειρεύομαι
και μια παχιά μύγα κοπανιέται στην τζαμαρία
για τις αμαρτίες που έκανα
Συνήθως η καρδιά μου πάει να σπάσει
η μαρμαρυγή εκκενώνει ένα σπασμωδικό θάνατο
και τριγύρω σπαράσσονται θηρία
αλυσοδεμένα από τους εργολάβους της κόλασης
Συνήθως κανείς δε νιώθει κανέναν
κι οι μέρες περνούν αδιάφορα
ζητώντας ελεημοσύνη από το θεό
και μια καλή εκπομπή στην τηλεόραση
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
