| |
Το ξωτικό στάθηκε μπροστά του.
Είχε πάντα το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και το γνώριζε.
-Κι αν είχες μια ευχή; Τον ρώτησε ψιθυριστά.
Πόσοι είναι έτοιμοι να απαντήσουν σε τέτοια πρόκληση;
Ε , ούτε αυτός ήταν!
-Μια , μια μοναδική ευχή! Θα μπορούσες να κάνεις μια μόνο ευχή;… Λοιπόν;
Σκέφτηκε όπως στα όνειρα , που το δευτερόλεπτο μοιάζει να συμπυκνώνει τα πιο παράξενα , μεγάλης διάρκειας δρώμενα…
Σκέφτηκε σαν σε σύννεφο ,δεν ήταν υγρασίας , ήταν όντως ονείρου σύννεφο.
Ζεστό , όχι πνιγηρό όμως , ήταν όπως αυτό που σε τυλίγει μια στιγμή πριν αποκοιμηθείς…
-Λοιπόν; Ποια είναι η ευχή σου;
-Θέλω να μπορώ να νοιώθω τα πρόσωπα που με σκέφτονται…
Το είπε αργά προσπαθώντας να εκφραστεί με σαφήνεια και ακρίβεια.
-Απλώς να νοιώθω ποιος με σκέφτεται τη στιγμή που γίνεται.
Όχι το περιεχόμενο της σκέψης , θα ήταν πολύ σκληρό για μένα ,
ούτε αν είναι θετική ή αρνητική θέλω να ξέρω.
Ήταν η σειρά του ξωτικού να σαστίσει.
-Μα τι να το κάνεις αυτό; Θα μπορούσες…
-Δεν ξέρω ακριβώς , θέλω να ξέρω όμως τα πρόσωπα που με σκέφτονται , αν βέβαια τα γνωρίζω , επέμεινε διστακτικά.
Η νεράιδα ανασήκωσε τους ώμους.
-Θα το μετανιώσεις , είπε προβληματισμένη , θα το μετανιώσεις και θ’ απογοητευτείς!
Ας είναι όμως… φαίνεται ότι αναζητάς την αγάπη…
Το ζεστό σύννεφο τον τύλιξε απαλά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
