Ένα πελώριο σκοτάδι χωρίς όνομα
όταν οι μνήμες των Δαναών είναι
ατελείωτες
φυσά αδιάκοπα οστεοθήκες
φυσά εκείνο το πέτρινο χέρι
που περιμένει αιώνες
στα υποστρώματα της συνείδησης
και εγώ με τιs φολίδες μου
ν΄αλλάζουν τόσο αργά
όπως οι τελευταίοι θαμώνες
του μπαρ Φάων και Σαπφώ
όπως οι οστεοθήκες των Δαναών
