| |
| | Ζάλη |  | | | Αν δεν έχεις μάθει να ζεις τη στιγμή.. το γέλιο, το δάκρυ, το φως της αυγής, τη νύχτα που φεύγει και τ'άλλο πρωί, να τρέχεις να νιώθεις και όταν θα βρέχει ποτέ σου να μην φοβηθείς να βραχείςτίποτα μη σκεφτείς, να το ζεις.. | | |
[align=center][font=verdana] Δεν είναι λίγες εκείνες οι στιγμές που αποφάσισε να μουδιάσει το σώμα και το μυαλό..
Για να ταξιδέψει έστω για λίγο μακριά..
Ανοίγει ένα ξεχασμένο μπουκάλι
[color=red]Κατακόκκινες[/color] σταγόνες χτυπούν το ποτήρι..
Το πιάνει στα χέρια, τρεμάμενα χέρια, και ξαπλώνει..
Ανάσκελα.. να κοιτά το ταβάνι, τον καλύτερο ψυχ – αναλυτή..
Ξέρει όλους της τους φόβους..
Φοβάται το φως.
Γιατί εκεί φαίνονται οι ρυτίδες της.
Κι οι άνθρωποι μαντεύουν τα χρόνια της..
Κοιτάζει έξω απ’ το παράθυρο..
Βρέχει..
Που και που κάποιο αυτοκίνητο περνάει και σκίζει τα νερά.. ταράζει την ησυχία..
Πίνει μια γουλιά..
[I] Σωπαίνει..[/I]
Τι άλλο μένει να πει άλλωστε;
Νιώθει πως όλα τελείωσαν.
Μα,
αν κάνει λάθος;
Αυτή η σκέψη την ταράζει.
Η καρδιά της, ναι, είναι ζωντανή, την ακούει, χτυπά!
Δεν ξέρει τι να κάνει..
Φορά βιαστικά μια ζακέτα, βγαίνει έξω.
Στέκεται μόνη, μέσα στη νύχτα
Βρέχεται..
να καθαριστεί η ψυχή..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Έχει νεκρώσει η λογική, μα έχω ακόμα την καρδιά μου. | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
