| |
[align=center][B][font=Comic Sans MS]Εγώ που ονειρευόμουν στα ακροδάχτυλά σου
πολύχρωμες νεράιδες,παμπόνηρα ξωτικά
εκείνα με τα πράσινα καπέλα και τις μυτερές μπότες
-καφέ θαρρώ πως ήταν-
σκέφτομαι πόσο μεγάλωσα από τότε,
τότε που μού'δινες νανούρισμα στο στόμα για φιλί
και μ'έβαζες τριαντάφυλλο σε μια Άνοιξη ν'ανθίσω.
Ο ουρανός βρέχει κάστανα απόψε
βγες να γεμίσεις την καρδιά
να'χεις για το χειμώνα
κι αφέσου να σε πάρει ο άνεμος
δεν σε χρειάζομαι,
δεν μ'αγγίζεις
καθόλου δεν μ'αγγίζεις
κι αυτά δεν είναι δάκρυα
δεν μπορεί μια αγάπη από κρύσταλλο να πονάει ακόμα
ας σ'έπαιρνε ο άνεμος
να σ'έσβηνε η μνήμη,
ολόκληρη να λιώσει η ύπαρξη σου
ας σ'έπαιρνε
εγώ που τον μετάλαβα τον ουρανό μέσα απ'την αγκαλιά σου
πολύχρωμο απ'όνειρα πουλί,
που μου ξέφευγαν τα χρώματα σαν πέταγα
και η διαδρομή μου μαζί σου-ιπτάμενέ μου πρίγκιπα-
γεμάτη ροζαλί καρδούλες
αφέσου να σε πάρει ο άνεμος
δε σε χρειάζομαι
δε μ'αγγίζεις
Ήσουν ό,τι άργησε να'ρθει
ό,τι απέμεινε μακριά μου κι ας το νιώθω
γυμνός και ένοχος δρομέας του ονείρου
εκείνου που ξέχασες σε μια πέτρινη επιστροφή
Ισόβια θα υπάρχω μέσα σου
ό,τι σταυρωμένο και θλιμμένο σου'χει μείνει
κόσμος δίχως φως,χωρίς αλήθεια
φιλί από εκείνα που μένουν κρυμμένα
μια οπτασία φτιαγμένη από ενθύμια
και μ'αναμνήσεις καρφιτσωμένες στα μαλλιά [/B][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
