| |
Νάμαι λοιπόν,στου δρόμου τα στερνά
Δίχως πρίν και μετά
Με μιά ολάκερη ζωή μες στην απάτη της ύπουλης ανακωχής
Κατακτημένη απ’τις ορδές της απείθαρχης υποταγής
Τόσα χρόνια χαμένα
Τα περισσότερα σπαταλημένα
Προσπαθώντας την πραγματική αγάπη να βρώ
Του τέλους την επιδρομή μη λάχει πρόωρα να δώ
Προσπαθώντας μιά ή δυό ή κάμποσες φορές ν’αγωνιστώ
Μ’ένα ευτελές που όλο χειροτερεύει υλικό
Με άλλους να ανταγωνστώ δεν υπάρχει ελπίδα
Υπάρχει μόνο για τ’αδάμαστο ελάφι η έτοιμη παγίδα
Για μένα μένει η προσπάθεια μοναχά
Τ’’άλλα δεν είναι δική μου δουλειά
Πρέπει νάμαι ακίνητος κι όμως να προχωρώ
Να μη λογαριάζω το τώρα και το εδώ
Πρέπει να ζώ μες στο σκοτάδι και την άδεια απελπισία
Για μια βαθύτερη επικοινωνία
Να παίζω ελαφρά με τις μεταμορφώσεις σαν παιδί
Να βγάζω απ’τα ζώντα και τ’άψυχα το μύχιο τους θανάσιμο κλειδί
Ν’αναζητώ του έρωτα τ’απόκρυφο κεντρί
Τη δύναμη που μ’αγγίζει την ψυχή
Να ψάχνω εσένα αγάπη μου,αστέρι μακρυνό
Νύμφη ,γυνάικα πάντα ανανεωμένη,σε σώμα ακόρεστο κι αγνό
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
