| |
ποια σιωπή
μουσκεύει συλλαβές
από αυτές.. τις τάχα άγρια τρυφερές
τις αθώες ..
που πύρινη βροχή
φωνάζει το ονομά σου
στους χειμώνες
σαν άνεμος που σκάλισε
το φως
που ντύνεσαι πριν κρυφτείς
στο τείχο
μιας φωτιάς σου
ποιος παλμός σου αντιστέκεται...
Ποιοι παλμοι μπορούν να αδιαφορήσουν...
κι η σάρκα. απλά ευάλωτη
όμως η καρδιά
πολιορκημένη ,μα λεύτερη!
πόσο φως
αντέχει η ψυχή
σαν νιώσει η προσευχή
ανασεμιά σου
πόση αγάπη
ο έρωτας ανέχεται.....
τόση μόναξια στα μάτια σου
ταξίδεψε αρχόντισσα
άγγιξα το άγαλμά της
μέσα στα παλάτια σου
αναφώνησα
ΓΙΑΤΙ ΤΗ ΔΕΧΕΣΑΙ;;;;;;
είδα τον ήλιο
φεγγάρι να λύνεται
ατσάλι κορδέλα
σαν γίνεται
μέσα στα αναφιλητά σου , μου, μας
σκυφτή μορφή με μάτια πελώρια
σαν θάλασσα
πληγωμένου Αιτού
που σκέφτεται
τον πόνο του να αρπάξει
Εσύ κι εγώ μια μέρα..
Θα πάρουμε από ένα τσιγγελάκι
και θα κάνουμε εργόχειρο τη λύπη..
και μόλις τελιώσει
θα το αφήσουμε επάνω νωχελικά να ντύσει
το τραπεζάκι της λήθης..
Θα θαυμάζουμε τον πόνο από μακρυά
μαζί και τη μοναξιά
ύφανση από το νήμα της ψυχής μας..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
