| |
[I]Απ' τα μισά στα τρία τέταρτα γυρνώ και πιάνω πάτο και σηκώνομαι χαμένη/
αυτές τις παύσεις της ανάσας μου ζητώ, για να τις δέσω στο λαιμό μου ,να πνιγώ.
Άλλο δεν έχω αυτή την ώρα να θαυμάσω, πάει η μαγεία κάθε τόσο αυγερινό
και κάποια μέρα εγώ το ξέρω θα τη χάσω ,γιατί δεν νοιώθω αυτό που γίνεται ιερό.
Γιατί δε νοιώθω αυτό που γίνεται ιερό και άλλος δίπλα μου σημάδι δεν μου δίνει
έτσι εχω μάθει να γεννάω ότι βρω, όπως περνάει το παράπονο από δω.
α)Μια νύχτα θέλησε το φως να με κυκλώσει και το φεγγάρι να μου αγγίξει τη χορδή/
κράτησε τόσο ..όσο μια σπίθα στον αέρα, έτσι όπως τρόμαξα μ' αυτη την εκδοχή.
Σα γεννημένη από τ' ακρόμπαρα της γης, τέντωσα λάθος τις αξίες της αλήθειας
και μ' αναβάθμισα σε κρίση εποχής ,οκτώ σε έκταση..το ντο της ενοχής.
Οκτώ σε έκταση ,το ντο της ενοχής. .κάπου το βρήκα κουρασμένο και το πήρα,
σαν ένα κύλινδρο ζητιάνο της ψυχής ,πάνω στη βάση της στυγνής της λογικής.
Μα λέω πως τρόμαξα μ' αυτή την εκδοχή και μ' ακολούθησε σιωπή κι αλληγορία,
παρότι στάθηκε σε θέση ιδανική να μου θυμίζει πως υπάρχει επιστροφή.
Αυτή η στάση εξιλεώνει την αγάπη, είναι κομμάτι ευγενική και καθαρή,
μια αναπαράσταση του χρόνου στο κρεβάτι, με την ανάμνηση που ακόμη επιζεί.
Γεμάτη εικόνα ,τρυφερή κι αγαπημένη, η μόνη φίλη που παρέμεινε πιστή
διατηρώντας στη φορμόλη τις αξίες που είχα μάθει να τιμώ από παιδί.
Εκεί.. μπερδεύτηκε με τ' όνειρο η φύση και με καθήλωσε στο δεύτερο κενό,
θα μείνω..μένω θα με πάρουνε τ' αστέρια και θα με πάνε μια φορά στον ουρανό.
Μεγάλη σύγχυση αλλού να το φορτώνω ,σε μι' άλλη δύναμη που εγώ δεν έχω νοιώσει,
μέσα στις φλέβες μου το αίμα να παγώνω ,να βλέπω θαύματα παντού και να ζυγώνω.
Παλιά το ρεύμα μου τρυπούσε το κεφάλι κι απ' τη συνείδηση μου λάξευε τη γεύση,
σαν ανακάτευα το φως με το σκοτάδι κι έβαζα θάνατο στη γέννηση να δέσει.
Εκεί.. οι άνθρωποι διόρθωναν το λάθος, χωρίς να ξέρουν εξασφάλιζαν τον πόνο,
έδιναν αίμα για να πλάσουν μια ζωή, μία θυσία στην αχόρταγη τη γη..
..γεμάτη όρθωνε μπροστά μου η ιστορία ,αυτή η γυναίκα η βιασμένη και ραμμένη
το περιστέρι ..η ψυχή μου. .η φωνή/που παρέμενε αιώνες στη σιωπή.
ψηλαφίζοντας τους πόρους του κορμιού μου, τη φθορά και τα σημάδια μου αγνοούσα,
σαν να τύφλωνε τα μάτια μου η σκέψη, πως μια μέρα το θεό θα συναντούσα.
Βλέπω γύρω μου τα πάντα να πεθαίνουν κι απ' τα φύλλα εγώ δεν είμαι πιο αγνή
γιατί θα' πρεπε να είμαι δεσμευμένη, ορκισμένη στην αιώνια ζωή;
τόσο απλά και τόσο σύνθετα φτιαγμένα.. κάθε μόριο της γης μοναδικό
που τριγύριζα στον κύκλο εκλιπαρώντας να με βρει το ριζικό και να το βρω.
Με νηστεία και με τάματα χρυσάφι, θα εξαγόραζα τον κήπο της Εδέμ
κι απ' τον φύλακα τον τράγο θα ζητούσα,τη συγχώρεση την ώρα του μηδέν.
Αφού θα' παιρνα απ'τα πρόβατα τη σάρκα/ να χορτάσω τη μεγάλη μου κοιλιά
θα φυλούσα θερμοπύλες τις ορμές μου μη μυρίσουν και με βρουν τ'αρσενικά.
οπωσδήποτε θα έδειχνα σπουδαία κι η εγκράτεια θα στέκονταν εκεί,
στη γενναία μου λεκάνη σφηνωμένη /που θα γυάλιζε μετά την εκταφή.
Δόσεις ,δόσεις στις παλιές τις παραδόσεις, το πληρώσαμε με τόκους ακριβά,
το πληρώσαμε τ' αμάρτημα της Εύας και της γης και του ουρανού τα ζωντανά.
Μετά χαμήλωσαν τα φώτα και ο λόγος, γυμνός τραγούδησε απλά κάτι κορόνες
χωρίς προσχήματα σχημάτισε μορφές. .φαλλούς και αιδοία σε παράτολμες σκηνές.
Φαίνεται δάκρυσα με τούτη την κατάντια και κει συνάντησα το τρίτο μου κενό,
που'μεινε κάτω από τα πόδια μου ο βάλτος να μου παίρνει την τροφή και το νερό.
Εδώ που βρίσκομαι τα βλέπω και τ' ακούω διασκεδάζω να τα δίνω ,όπως το θέλουν
στο τέλος γίνεται αυτό που επιθυμούν.. εγώ κινούμαι φυσικά κι αυτά με ζουν!
[I][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
