| |
Έλεγα πως θά βρισκα το δάσος
κι όνειρα έφτιαχνα πώς θα 'σφαζα το τέρας
το ξίφος μου πώς θά 'χωνα βαθιά
τα μάγια πώς θα έλυνα μια μέρα
Τη λάμα θά 'στριβα με λύσσα όλη βαθιά
που να μη βρίσκει ούτε φωνή για τέτοιο πόνο
και η καρδιά μου θα βουτούσε στη χαρά
όσο θα τό βλεπα να ξεψυχά ξένο και μόνο
Μα όταν βρέθηκα στο δάσος που ιστορώ
δυο τριαντάφυλλα μόνο είδα ματωμένα
μέσα στα δυο μου χέρια τα κοιτώ
στάλες με αίμα βάφουν το λευκό μου δέρμα
Όλο τα σφίγγω κλαίγοντας και τα φιλώ
κι ο πόνος τους σκληρά με κομματιάζει
το αίμα δεν αντέχω να κοιτώ
το ίδιο αίμα απ την καρδιά μου μέσα στάζει
να πέφτει κάτω ένα-ένα φύλλο
κι από 'να φυλλοκάρδι μου να παίρνει
το δάκρυ τους να απλώνεται όλο γύρω
το ίδιο δάκρυ απ' τα μάτια μου να τρέχει
όσο ματώνουνε κι εγώ θα αιμορραγώ
όσο δακρύζουνε κι εγώ θε να δακρύζω
κι ούτε πια ξέρω πού να πήγε το θεριό
ούτε τα μάγια έχω δύναμη να λύσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
