| |
Μη με στοχεύεις με του έρωτα τα βέλη σου
είμ' απ' ατσάλι κι ας μη φαίνεται στην όψη
θέλω να τρέξω, να ξεφύγω από τη μέθη σου
προτού το βέλος σου τη λογική μου κόψει
Μα είν' αργά, το αίμα τρέχει και ξεχύνεται
έχει σκουριάσει της καρδιάς μου την ασπίδα
στο μαύρο πέπλο της ματιάς σου παραδίνεται
μες του μυαλού μου την πιο μαύρη καταιγίδα
Έχει τυλίξει μαύρη ομίχλη το φεγγάρι σου
δε με αφήνει να μιλάω πια μαζί του
μόνο αισθάνομαι την άφωνη βουή του
να σου φυσάει καθώς μακραίνει το καράβι σου
Τέτοιες στιγμές όλα μου μοιάζουνε παράξενα
σαν παραμύθι να θυμίζει η ζωή μας
σα μαριονέτες κρεμασμένες σε παράθυρα
είναι οι μέρες τώρα πια στη θύμησή μας
Γιατί να κλαίμε, να πονάμε τα μεσάνυχτα
κάθε που η μέρα το πουκάμισο αλλάζει
είναι που έρχονται τα όνειρα παράλυτα
και η εικόνα τους τον κόσμο τον τρομάζει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
