| |
Ξερω μια μερα θα γυρισεις
την πορτα που εκλεισες θα θες ν'ανοιξεις
τα ροδα που αφησες θα θες να μυρισεις
τοσες μα τοσες αναμνησεις να ξυπνησεις
Μα τιποτα δεν θα'ναι οπως τ'αφησες
δεν θα'μαι η φτωχη τσιγγανα που μαζι της περπατησες
σε πενταγραμμα αφρισμενου θαλασσινου ρυθμου
μα θα'μαι εγω βασιλισσα του νεου μου παλατιου
Τιποτα δεν θα ειναι οπως το θυμασαι
δεν θα'σαι συ που θα φοβασαι-θυμασαι;-
μια αναστρεψιμη πορεια
μια τραγωδια που στ'αυτια μου θα ηχει πια κωμωδια
"Μην αργησεις,μην τ'αφησεις"
τους νομους των πρεπει μπορουσες ν'αψηφησεις
τα συνταγματα του κοσμου να νικησεις
τον εαυτο σου θα οικτιρεις
Ευχομαι να μην ειναι αργα
τα ροδα να ευωδιαζουν στη δικη μου αγκαλια
να εχω τη δυναμη να περπατησω
χωρις να πρεπει τις στιγμες μας να δωρισω
ευχομαι η κλειδαρια να μην σκουριασει
μην μεινεις μονος σου στο παγωμενο αγιαζι
εστω,να'ναι μια χαραμαδα της πορτας ανοιχτη
να σμιξουμε και παλι σαν βροχερη γιορτη
Μα καταβαθος, μια παραισθηση
η ευχη μου μια απατηλη ψευδαισθηση
ολα θα γινουν οπως προβλεψα , καταρα
να παλευεις με μια συγχρονη Κασσανδρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
