| |
Μπρος απ’τον πλούτο της ψυχής σου το βαθύ
Ποιά πίκρα και ποιό μίσος θα μπορέσει να σταθεί;
Αγγέλισα δεν είσαι, να κρατάς κοντάρι και σπαθί
Δεν είσαι μήτε των παραμυθιών πριγκίπισσα τρανή
Δεν έχεις φίλτρα ,αθάνατη να γίνεις
Φτερά δεν έχεις να πετάξεις και να φύγεις
Δεν έχεις μάγια το κορμί σου να τυλίγεις
Να μη σε πιάνουν οι λαβωματιές
Τα ξορκια που δεν ξέρεις κι οι γητιές
Εσυ είσαι μονάχα Εκείνη,
Μοναδική γυναίκα, αγάπη στην απεραντοσύνη
Τόσο στον κόσμο μακρυνή
Στο λογισμό μου,στο κορμί μου κοντινή
Εσύ έχεις τη μεγάλη σου καρδιά
Την γυκειά αέναη ματιά
Που λάμπει σαν αστέρι αυγερινό
Στης ψυχής σου, τον καταγάλανο ουρανό
Έχεις τους γοργοπόδαροους αγέρηδες σωρό
Που ροβολούν απ’του νού σου το βουνό
Της ομορφιάς έχεις τη θάλασσα της δύναμής σου τον ωκεανό
Έχεις μαζί σου την Ελλάδα ολάκερη,το χώμα που μας έπλασε όλο
Όλο τον ουρανό της και το φώς
Απο τους γίγαντες τους βράχους των βουνών
Ως με του κάθε κάμπου της τον σβώλο
Κι ως με τη σκόνη απο το κάθε μονοπάτι
Απο το δρύ,τον πλάτανο,το ελάτι
Απ’τα ρουμάνια τα βαθιά της και τα δάσα
Ίσα με το χορτάρι το φτωχό.........
Απ’των ανέμων τον αστείρευτο αχό
Ως την ανάλαφρη της μέλισσας ανάσα
Απ’τα ποτάμια κ’ίσα με τη στάλα
Οπου σταλάζει σε μια γούβα μυστικά
Έχεις μαζί σου τα μεγάλα και τα μικρά
Τα ξέρεις ολά και σε ξέρουνε
Και σου’ναι ολα αγαπημένα και δικά
Έχεις μαζί σου ακέριο το λαό της
Απ’τους χορούς της μεθυσμένης νιότης
Ως το μωρό το τελευταίο
Που μόλις άνοιξε τα μάτια του στο φώς
Κ’ίσα με τον άνθρωπο που γίνηκε αδερφός
Της πείνας και της ιστορίας αντάμα
Και πολεμά για να γεννήσει κόσμο νέο
Ως με κείνον που προσμένει κάποιο θάμα
Και μένει ακόμα στα καλέσματα κουφός.
Απ’τα παιδιά που παίζουνε στους κήπους
Ως τα ζευγάρια που φιλιούνται στις σκιές
Κι ως τον ποιητή που σκύβει κι αφουγκράζεται
Αν ήρθανε τα οράματα στην πόρτα του
Μ’ανάλαφρους να τον ξυπνήσουν χτύπους
Όλους τους έχεις ,όλοι είναι εκεί
Όλοι μαζί σου και στο πλάι σου
Κι οσοι το γράφουνε πλατιά στα μέτωπά τους
Κι όσοι είναι αδερφοί σου μυστικοί
Όλους τους ξέρεις ,όλοι καλά σε ξέρουν
Και σου’ναι αγαπημένοι και δικοί
Όλος ο κόσμος είναι δικός σου,ειναι μαζί σου
Απο τον άνθρωπο της γής τον τελευταίο
Ίσα με κείνον οπου γράφω τ’όνομά του
Μ’επτά μονάχα γράμματα χωρίς στολίδια
Χωρίς χρώματα μονάχα τ’όνομα του..........
Μνήμη κι αγάπη για πάντα εδώ θα κάνεις
Βωμό που δεν θα σβήνει
Τα λόυλουδα τα πιό λαμπρά θα φέρεις και θα ράνεις.
Εδώ θα μείνεις ,αγάπη εδώ θα υφάνεις
Χρυσή χλαμύδα αθάνατη
Εδώ θάνατε δε θα περνάς και δε θα φτάνεις
Εδώ θα ζεί Εκείνη.............
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
