| |
Είναι φορές που το μολύβι δεν μ' ακούει
Κι αντί για στίχους..ζωγραφίζει μια μορφή
Που τρεμοπαίζει μες στους τέσσερις τους τοίχους
Και μου γελάει..για να νιώθω ζωντανή...
Μα όταν βγαίνω και γυρνώ στη γειτονιά μου
Απ' το περίγραμμα ξεφεύγει μια πνοή
Που τυραννάει σα φωτιά τα σωθικά μου
Και ηλεκτρίζει τη φριχτή μου τη σιωπή...
Κι όταν το βράδυ..κουρασμένη θα ξαπλώσω
Έρχεται πάλι..μου χαϊδεύει τα μαλλιά
Μα μες στους χτύπους της καρδιάς μου..κλαίει τόσο
Πού σβήνουν τ' άστρα..για να κρύψουν τη σκιά...
Ό,τι κι αν κάνω..δεν μπορώ να σ' αναστήσω
Αφού δεν θέλεις νά 'χεις σάρκα και οστά
..Έτσι το σώμα μου κι εγώ γυρίζω πίσω
Και την ψυχή μου θά 'χεις μόνη συντροφιά...
28/2/2005
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
