| |
| | Η αρρώστια της ζωής |  | | |
Μαυροντυμένη και χλωμή φιγούρα στο πλευρό μου
στο ένα χέρι μια θηλιά και στ 'άλλο ένα μαχαίρι
μου τη προσφέρει τη θηλιά να δέσω στο λαιμό μου
μα το μαχαίρι παίρνω εγώ και κόβω κομματάκια
απ ’τη σάρκα τη μίζερη και το φτηνό όνειρό μου
Με παραστέκει η μάνα μου σαν άρρωστη εγώ να ‘μουν
αλλά για την αρρώστια της μηδέ που αναστενάζει
και σαν μαθαίνω γράμματα γεμίζω το μυαλό μου
από τη μία στρόφιγγα μα από την άλλη αδειάζει
παλίρροια κυκλοθυμική στον κάθε συνειρμό μου .
Περνώ από κήπους και κοιτώ με δάκρυα τα ρόδα
που δεν μπορώ μέσα να μπω έστω να τα μυρίσω
(και κείνος το ομορφότερο, κόκκινο σαν τη φλόγα)
μα παπαρούνες στον αγρό κόβω για να κρατήσω
κόρης φύση φιλάρεσκη -κατάρα!- ζει με λόγια.
Κουράστηκε το σώμα μου την ηδονή της νιότης
(κι αλίμονο δεν πρόλαβα μήτε να δοκιμάσω)
γερμένο τώρα απόμεινε μονάχο στο πλευρό, της
γριάς εκείνης μάγισσας, με το σκισμένο ράσο
(της μοναξιάς το ένδυμα που έντυσε τον καημό της.)
Βροχές με βρέχουν μια εποχή, την άλλη ήλιοι με καίνε
Και έτσι το νιώθω ,πως οι χρόνοι έρχονται και περνάνε
Από τη μέρα που έμαθα, πως οι ουρανοί δεν κλαίνε
Αλλά μόνο τα σύννεφα παγώνουν, σε υγρό γυρνάνε
Όλο αλήθειες που ναι πικρές, οι άνθρωποι μου λένε
Η άγνοια είναι ελαφριά κι οι μύθοι γλύκα αυτοί ’χουν
Πάντα όμως τα μικρά παιδιά βιάζονται να προφτάσουν
Μεγάλοι και πολύξεροι να γίνουν , να πετύχουν
Μα όταν μπουν στο τρένο αυτό θέλουν να αποβιβάσουν
Τα όνειρα που φόρτωσαν και να ξαναγυρίσουν
Αυτό το τρένο όμως μπροστά πάει και κλειδωμένες
Και πόρτες και παράθυρα ,σαν νεκρική είναι κάσα.
Τελειώνει το οξυγόνο του κι οι ελπίδες σφηνωμένες
Στις χαραμάδες πολεμούν να πάρουν μιαν ανάσα.
Κάποιες τα καταφέρνουνε κι άλλες πέφτουν πνιγμένες.
Μια μέρα η αρρώστια της τη μάνα θα νικήσει
Και η παλίρροια θα ανεβεί και το κρανίο θα σπάσει
H παπαρούνα μου η στερνή κι εκείνη θα μαδήσει
H ελπίδα που απόμεινε, απ ’το τρένο θα αποδράσει.
Και της φιγούρας η θηλιά στο τέλος θα κερδίσει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Αν είχε έστω και μια πρόβα η ζωή μας, τότε μπορεί και να την παίζαμε ωραία... | | | |
|
swordfish
16-01-2009 @ 00:39 | Αυτό το τρένο όμως μπροστά πάει και κλειδωμένες
Και πόρτες και παράθυρα ,σαν νεκρική είναι κάσα.
Τελειώνει το οξυγόνο του κι οι ελπίδες σφηνωμένες
Στις χαραμάδες πολεμούν να πάρουν μιαν ανάσα.
Κάποιες τα καταφέρνουνε κι άλλες πέφτουν πνιγμένες.''
::yes.:: ::up.:: ::up.:: | | PirgiosVardarinos
16-01-2009 @ 01:53 | .......................!! ::yes.:: !! ::yes.:: !! ::yes.:: ........................ | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
