| |
| | Μίλα αγάπη |  | | | ...κι ακόμα καρτερώ την άνοιξη που μου ταξες καιρέ, κι ακόμα περιμένω την αγάπη... | | |
Το βλέμμα μπήγω στην κουρτίνα με μανία
Στοχάζομαι την αρμονία των χρωμάτων
Μια ανεξέλεγκτη με αρρώστησε ανία
Να μην με αγγίζει η ουσία των πραγμάτων
Τα νύχια μου τα έχω φτάσει ως το τέρμα
Τα μασουλάω σαν να είναι αυτοί οι εχθροί μου
Και στους μονόλογους δεν βρίσκω πια το θέμα
Μόνο μπλα μπλα ακούγονται στη μουσική μου
Πεθύμησα κάτι το σπίτι να διαρρήξει
Χωρίς να το χω με ικεσίες προσκαλέσει
Παγώνει το αίμα μου κοντεύει πια να πήξει
Κι ας έχω όλα τα χειμωνιάτικα φορέσει
Εσένα νόμιζα πως έχω, μα τελειώνεις
Κι όσα στο άσπρο μου ζωγράφιζες, σβηστήκαν
Τώρα μονάχα ό ,τι απόμεινε λερώνεις
Με τραγουδάκια, που ξανά μ ’ειρωνευτήκαν
Είναι ένας δήμιος εκεί που περιμένει
Είναι ένας βράχος που χει θέα το γαλάζιο
Η εμμονή με τη συνήθεια δεμένη
Με προσκαλούν ,κι εγώ τους φόβους μου αδειάζω
Οι ιστορίες απ ‘τη ζούγκλα, του μπαμπά μου,
Ποτέ δεν έφταναν να με αποκοιμίσουν
Πάντα περίμενα να ανοίξω τα φτερά μου
Πριν μες το λήθαργο οι νύχτες με βυθίσουν
Πέσανε οι ώμοι από ντροπή και πια δεν έχω
Προεξοχές που για φτερά ,παλιά περνούσα
Έμαθα την απογοήτευση να αντέχω
Σαν ένα ένα τα σκαλιά κατρακυλούσα
Κοιτάζω πίσω μου, κανείς δεν μ ‘έχει σπρώξει
Ήμουν παιδί , δεν ήξερα να περπατάω
Η ευτυχία λένε είναι εκεί , δεν μ ’έχει διώξει
Πάντα όμως με καχυποψία τους κοιτάω
[B]Μίλα αγάπη[/B], η σιωπή σου με κουφαίνει
Κι η φιλαρέσκεια μου με έχει αποτρελάνει
[B]Μίλα αγάπη[/B], εσένα μόνο περιμένει
Το λυπημένο πρόσωπο για να γλυκάνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αν είχε έστω και μια πρόβα η ζωή μας, τότε μπορεί και να την παίζαμε ωραία... | | | |
|
Γιάννης Χρυσέλης
16-01-2009 @ 09:33 | υπέροχο ::yes.:: ::yes.::
σου αφιερώνω την Προσμονή που έγραψα στις 31-12-2008 | | Αθηνά
16-01-2009 @ 10:23 | σ'ευχαριστώ! Πολύ ωραίο! ::blush.:: | | Θεττάλια
16-01-2009 @ 10:33 | Ένα ποίημα που δεν εφησυχάζει. Απλώνει τον κοινωνικό του προβληματισμό σε όλη την έκταση και με όλη την έκταση της φωνής του. Ένα ποίημα με ρίμα και συγκίνηση.
«Προεξοχές που, για φτερά ,παλιά περνούσα» Αυτός ο στίχος με ευαισθητοποίησε.
Μίλα αγάπη. Πού είσαι; Δεν έχεις δικαίωμα να είσαι σιωπηλή.
Μίλα αγάπη. Σε χρειαζόμαστε. | | Αθηνά
16-01-2009 @ 10:41 | να σαι καλά Θεττάλια, χαίρομαι που σε άγγιξε! ::blush.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
