Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
131547 Τραγούδια, 269638 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Άμμετρος Λόγος
 
Άδειες νύχτες μ' ένα φεγγάρι μελάνό είν' όλες.. Όλες από τότε που έφυγες..
Κρύες και άδειες.. Άδειες σαν ένα κουτί που το παρασέρνει ο άνεμος στο πέρασμά του...
Γυρνάει.. γυρνάει...μα ποτέ δεν σταματάει...
Τρέχει με μοναδική συντροφιά του τον άνεμο...
Μονάχο.. δίχως όνειρα κι ελπίδα για ζωή...
Μ' ένα χαμένο παρελθόν και ένα ακόμα πιο αβέβαιο μέλλον...

Ο χρόνος χάνει σιγά σιγά τη σημασία του..

Μπροστά στα μονοπάτια της λήθης, χάνονται οι αναμνήσεις... Οι δικές μας αναμνήσεις..
Η θλίψη πλανιέται μέσα μου...

Μπροστά σε ένα αναμμένο τζάκι η νύχτα παίρνει άλλη όψη... Άλλη μορφή...
Η φλόγα που καίει τα χέρια μου δεν μπορεί να ζεστάνει την παγωμένη μου ψυχή..
Μια ψυχή σ' ένα σώμα άδειο.. χωρίς συναισθήματα...

Ένα χαρτί καίγεται... Ένα χαρτί, άλλοτε, γεμάτο όνειρα κι ελπίδες, κι όμως τόσο κενό...
Οι φλόγες χτυπούν ανελέητα τις λέξεις μου, που τώρα πια έχουν γίνει έρμαιο της καυτής ανάσας της φωτιάς..

Η ώρα περνά και η φλόγα τρεμοσβήνει... Χάνεται... Όπως χάνονται και οι άνθρωποι στους δρόμους της πόλης το ξημέρωμα...

Η φωτιά έσβησε και το μόνο που μένει είναι η μυρωδιά του καμένου χαρτιου... και στάχτες...

Μαζεύω τώρα τη στάχτη μου για να την κρύψω στο ξύλινο κουτί... που κρύβω τα όνειρά μου...


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 12
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
Θεττάλια
16-01-2009 @ 10:21
Ένα ποίημα πονεμένο και μελαγχολικό.
Πόσο πόνο μπορεί να αντέχει η ψυχούλα του ανθρώπου;
Πόση δύναμη χρειάζεται ο επανασυμβιβασμός μας με τη ζωή;
Γιατί η γη να χωρά τόσο πολλά βάσανα;
Σού εύχομαι ό,τι καλύτερο, αγαπητή Αθηνούλα! Μη λυγίσεις άλλο!
Αρκετά!
αισχυ(λος)
16-01-2009 @ 10:35
μελαγχολικα ομορφο!!!!! ::hug.::
ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ
16-01-2009 @ 10:36
Πολύ εκφραστικό,ένιωσα τη θλίψη να πλανιέται μέσα μου,και είμαι σίγουρος πως για να γράφεις για τα συναισθήματά σου,σημαίνει πως μπορείς να τα αντιμετωπίζεις...Ανυπομονώ για την επόμενη δημοσίευση σου...Καλησπέρα Αθηνά!
PirgiosVardarinos
16-01-2009 @ 11:25
Με `αισχυ(λος)` !! ::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
iraklisv
16-01-2009 @ 12:02
::smile.::
athinatri
16-01-2009 @ 13:10
@Θεττάλια & ΑΧΩΝΕΥΤΟΣ : Πιστέψτε με πως τις περισσότερες φορές ο ίδιος μας ο εαυτός είναι εκείνος που δημιουργεί τα μεγάλύτερα βάσανα και τον μεγαλύτερο πόνο μέσα μας.. Κι όλα αυτά γιατί δνε μπορούμε ή δεν θέλουμε με τίποτα να χωνέψουμε πως κάποιος έχει αφήσει το χερι μας ή πως δώασμε την καρδιά μας σε χέρια που έτρεμαν...
Η συνήθεια είναι η 2η φύση του ανθρώπου....

::cry.::
athinatri
16-01-2009 @ 13:11
Σας ευχαριστώ για τα σχόλια...
Να διαβάζετε ό,τι σας κάνει καλύτερους ανθρώπους...

Δεν είναι κακό να "μαλακώνουμε" την ψυχή μας...
::hug.::
Γιάννης Χρυσέλης
16-01-2009 @ 13:25
::yes.::
panta smile
17-01-2009 @ 12:07
omorfo!

monajia
04-10-2009 @ 13:25
πολυ πολυ ομορφο.... ::smile.:: ::smile.:: ::smile.::
romance4love2you
04-10-2009 @ 14:34
Οι δικές μας αναμωήσεις..
ω=ν

Μαζεύω τώρα τη στάχτη μου για να την κρύψω στο ξύλινο κουτί... που κρύβω τα όνειρά μου...

Εγώ πάλι αλέθω δάκρυα και μαζεύω κρυστάλλους
τόσο μοναδικούς
ζεστούς κι όχι κρύους
σαν το πρώτο δάκρυ της αγάπης
που έχει όλη την κάψα της καρδιάς... ::hug.::

Ακόμη μια φορά μοναδικό... ::kiss.::

Γοητευμένος...κι ερωτευμένος... ::love.::
athinatri
07-10-2009 @ 13:34
Εinai omorfo na erwteyesai..kai na to ekfrazeis...
xairoai pou sou arese ayto toulaxiston romace4love2you!
;) ::angel.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο