| |
ημουν ο πρώτος που σ'άγγιξα
και τα μαλιά σου χάλασα
ήσουνα τόσο μοναδική
σκουπίδι έγινες και χάθηκες
στο ρεύμα της βροχής
με μια ομπρέλα να προσπαθώ
το κλάμα του Θεού να κόψω
μα κλαίνε μέσα μου
και μ' έχουν πλημμυρίσει
χίλιων ματιών δάκρυα καυτά
μέσα σε μια σύριγγα να τρέχω
σα δηλητήριο το αίμα ν'ακουμπώ
και με ορρούς να πρόσπαθω να σώσω
ήσουν παράσταση που ξέχασα να δώσω
αφού το ξέρουνε το τέλος σ'ένα έπος
κι απ'της εικόνας σου τη στάχτη τωρα παίρνω
μες σε καράβι να διώξω μάκρια
κι όταν τα τύμπανα θα παίζουν θα χορέψω
και θα τους μοιάζω
πως γλεντάω με χαρά
σαν ξημερώνει εξατμίζεσαι υγρά
και σε παράθυρο που μόνο καπνός θα βγαίνει
χωρίς ομπρέλα χωρις σακάκι και σκουφιά
θα πέριμένω
της σταγόνας σου το νέφος
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
