| |
Το φως αναψε.
Περιμεναμε παρατεταγμενοι στα σκουριασμενα κλουβια μας
τον πρωτο της ηχο.
Σιωπη.
Η επιθεωρηση προχωρουσε αργα
και οι μποτες περνουσαν τον δρομο που χωριζε τους νεκρους αδερφους μας.
Τον λιγο.
Η γη περιμενει ακομη το θαυμα
και εναν καποιο Μεσια να ρθει να την σωσει
(απο κατι που δεν τολμησε κανενας να πει)
και εμεις παλι εδω , περιμενουμε Εκεινον.
Τι αλλο?
Α!Το βραδυ ονειρευτηκα πως ημουνα αλλος.
Μου λειπεις.
Και οι ωρες περνουν χαμενες και αστειες.
Το μικροβιο της γεννησης νομιζνω θεριευει
και η πτωση αλλοιωνει αργα την μορφη μου.
Σαπιζω.
Σε καθε χαμογελο.
Σαπιζω.
Μα ωστοσο...
Σου γραφω τα νεα αυτου του εφιαλτη
για να μαθεις πως μοιαζει το δραμα
απο την αλλη πλευρα του μικρου μας διαδρομου.
Για σκεψου...
Τι κοσμος και αυτος , ε?!!
Δεν ξερω αν διαβαζεις.
Το σκοταδι λεει γεμισε τις λεωφορους της πολης
χιλαδες φωτακια κιτρινα , κοκκινα
φωνες και παιχνιδια
γλυκα της κουζινας.
Μια μπαλα ποδοσφαιρου περπαταει αφηρημενη
και η φωνη στο τηλεφωνο ρωταει τι κανεις.
(-καλα!)
-μια κοπελα περπαταει βιαστικα και φορωντας το καλο ,
βραδινο της φουστανι-
Και εμεις που το βραδυ θα φαμε οτι εχθες
και μια επαναληψη μετα τις ειδηεις
θα κοιμηθουμε μαζι μακρια , μακρια στο κρεβατι.
(Μου ειχες καποτε πει "μην με αγγιζεις...δεν σε ξερω..")
Και εγγω στα αληθεια ,δεν ξερω αν διαβαζεις.
Μα εμεις εδω , λιγα μολις μετρα μακρια ,στην γωνια του διαδρομου
περιμενουμε παρατεταγμενοι στα σκουριασμενα κλουβια μας
τον πρωτο της ηχο.
Σιωπη.
Και εκεινη η δικια σου.
Σημερα το πρωι ακουσα τα βηματα στο διπλα κεφαλι.
"Νεκρος."
Τι ανοητος Θεε μου!!
Να εχει πιστεψει και εκεινος στο ψεμα
πως ταχα ζωη υπαρχει και αλλη.
(....ενας τοπος φωτεινος μακρια απ την λασπη....)
Οχι.
Ειναι πηγη , ζωη και θανατος
το ιδιο κελι
εδω το κλουβι
κι εσυ μακρια μου.
Και ειναι ζωη.
Ναι , ειναι ζωη, και μαλιστα χαρουμενη!!
Μα...
Σκοταδι......
(Το φως εσβησε
και εγω ,
θα περιμενω το γραμμα σου με αγωνια.
Μου λειπεις.)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
