| |
| | Οι Πήγασοι |  | | | Φαντασία και πραγματικότητα, τόποι από του ονείρου της γωνιές, φερμένοι σε έναν τόπο που τα όνειρα εκτός νόμου θεωρεί… | | |
Οι Πήγασοι τσακίζουν τα φτερά τους,
Σε πετρωμένα σύννεφα χτυπώντας του καιρού,
Καθώς αναζητούν τα μονοπάτια,
Που θα τους πήγαιναν στην άκρη τ’ ουρανού..
Στη θάλασσα καράβι ταξιδεύει,
Ευχές και όνειρα παιδιών που κουβαλά,
Μα το σκαρί το κύμα παρασέρνει,
Μέσα σε σπήλαια ανήλιαγα το ‘πα,
Και συ ακόμα αρμενίζοντας προσμένεις,
Την κορυφή μες την ομίχλη να φανεί,
Μα οι δικές σου οι ελπίδες πια χαθήκαν,
Και ο Ποσειδώνας στο βυθό του σε καλεί,
Θολά νερά θα σε κοιμίζουνε αιώνια,
Σαν τα φταιξίματα που σου δωσαν να πιεις,
Στεφάνι απ’ αχινούς σα μια κορώνα,
Μ’ αγκάθια από πρέπει θα φορείς,
Θυσία έγινες για αλλωνών τα θέλω,
Λασπόνερα και βούρκο στην καρδιά,
Σου ‘δωσε απλόχερα η μοίρα σου να έχεις,
Από την πρώτη μητρική την αγκαλιά,
Γάλα από τσίγκινο δοχείο μου ‘χαν δώσει,
Σκόνη σαν τον πηλό που ‘μαι και γω,
Παιδί της θύελλας και του βοριά για πάντα,
Στο μάτι του τυφώνα προχωρώ,
Και ναι κοπάζει κι ο καιρός τα καλοκαίρια,
Μα ο ήλιος δε ζεσταίνει την καρδιά,
Μόνο θλιμμένα μου γελά και μου θυμίζει,
Πως φεύγει ο χρόνος μου και πίσω δε γυρνά,
Σκόνη σε έρημο φτιαγμένη από τέφρα,
Χωριό προγόνων μου καμένο από καιρό,
Ένα τραγούδι μοιρολόι στον αγέρα,
Για όλα εκείνα που δεν πρόλαβα να δω…
Κι η λεμονιά ακόμα με προσμένει,
Σε κήπο που είν’ βγαλμένος απ’ αλλού,
Σπέρμα αγάπης από κείνη που αντέχει,
Κόντρα στο πείσμα τ’ άγριου καιρού..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 11
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
21-01-2009 @ 16:54 | Γραμμένο πρόχειρα, στο κινητό αρχικά.. Έμπνευση της στιγμής, από μια εικόνα, σε μια έντονα φορτισμένη στιγμή..
Καλό ξημέρωμα να ‘χουμε…
| | Ηypocrisy
21-01-2009 @ 17:12 | μια που σε βρηκα τη Καλημερα μου .... :))
κοντρα στο πεισμα τ αγριου καιρου ...
Γεια χαρα σου ουρανε της θαλασσας σου ::wink.:: να στε καλα τα καλυτερα ειναι μπροοοστα ! | | frozenangel
21-01-2009 @ 20:12 | Υπεροχο !!!!
Καλημερα.... | | Helene52
21-01-2009 @ 23:38 | Yπέροχο !!!!!!!
Την καλημέρα μου ::theos.:: ::up.:: ::theos.:: | | azoritis
21-01-2009 @ 23:53 | Σκόνη σαν τον πηλό που ‘μαι και γω,
Κόντρα στο πείσμα τ’ άγριου καιρού..
Κόντρα.......... ::up.:: ::smile.:: | | velico
21-01-2009 @ 23:56 | Σπέρμα αγάπης από κείνη που αντέχει,
Κόντρα στο πείσμα τ’ άγριου καιρού.. ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | **Ηώς**
22-01-2009 @ 00:17 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Ο Ν Ε Ι Ρ Ο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | swordfish
22-01-2009 @ 01:13 | Πολύ καλό!!! ::yes.:: ::up.:: ::up.:: | | iraklisv
22-01-2009 @ 03:01 | ::smile.:: ::smile.:: ::smile.:: | | mantinada
22-01-2009 @ 22:38 | "Μέσα στην τσιμεντούπολη
προσμένει ακόμα ο Κήπος
δύο Καρδιές να ενωθούν
κι ένας να γίνει ο Χτύπος...
Βασιλικός και Γιασεμί,
μια Λεμονιά παρ' έκει,
ψίθυροι μέσα στη βουή
κι η Μοναξιά που στέκει...
Μαραζωμένα μοιάζουνε,
αργοπεθαίνουν τώρα,
γιατί αργεί να ξαναρθεί
τσ' αντάμωσης η Ώρα...
Δύσκολοι είναι οι καιροί
κι ο Θάνατος προσμένει,
μα σαν μιλήσει ο Έρωτας
ως κι ο Θεός σωπαίνει...
Αντέχει Φως μου η Ψυχή
της Μοίρας τη μανία
κι ας ζει καιρό, πολύ καιρό,
μέσα στην Αγωνία...
Είναι που Όνειρα βαστά
σφιχτά από το χέρι
προσμένοντάς τη τη Στιγμή
κοντά που θα σε Σε φέρει...
Κι ας τσάκισαν οι Πήγασοι
φτερά σε τοίχους πάνω,
έχω Ελπίδα ζωντανή
πληγές Σου για να γιάνω...
Μη Μου αργείς άλλο λοιπόν,
τα μάτια κλείσε τώρα,
ξανά για ν' ανταμώσουμε
στου Ονείρου μας τη χώρα...
Εκεί που όλοι θα γελούν
κι Ευτυχισμένοι θα 'ναι
κι οι Πήγασοι πολύ ψηλά
για πάντα θα πετάνε..."
Δε μπόρεσα να σου γράψω την ώρα που ανάρτησες αυτή σου τη δημιουργία αλλά κάθε εμπόδιο για καλό λένε...
Αφιερωμένο εξαιρετικά λοιπόν το παραπάνω σ' εσένα που κάνεις τον Κήπο μας ν' ανθίζει...
Σ' εσένα που όσα συννεφα κι αν έχει ο Ουρανός της ξαστεριάς τη δύναμη του δίνεις...
Σ' εσένα που όσο άγρια κι αν είναι της Θάλασσας τα κύματα μπορείς απλά, πολύ απλά, να τη γαληνεύεις και πάλι...
Να είσαι καλά Ουρανέ μου,
καλή μας μέρα! | | Black_BattleDragon
26-01-2009 @ 10:50 | Και μπερδευτήκανε τα θέλω με τα πρέπει,
και τα όνειρά τους εφιάλτες πολεμούν,
σε τρικυμία η ψυχή μου μετατράπει
και οι ελπίδες μου κοντεύουν να πνιγούν.
Όμως το ξέρω τα φτερά μου πως αρκεί,
να τα ανοιξω και να αγκαλιάσω τον ουρανό,
να ανταλλάξω το μοιρολόι με ζωή
και μέσα στο φώς της ξανά θα γεννηθώ.
Όπως έλεγε και ο Καζαντζάκης δυο δυνάμεις αντιπαλεύουν μέσα μας..ο Θάνατος...και η ζωή...αυτά που μας πληγώνουν...μας αποπροσανατολίζουν από τα θέλω και τα όνειρά μας...αυτά που μας θέτουν σε τροχιά φυγής....και αυτά που μας οδηγούν στα όνειρά μας...στα θέλω μας...που μας οδηγούν στην ίδια τη ζωή....στην αγάπη!!
Θέλω να πιστεύω ότι τελικά η επιλογή είναι δική μας, το ξέρω ότι δεν μοιάζει να ισχύει αυτό...αλλά και εγώ τώρα τελευταία αρχίζω να το πιστεύω (ναι ξέρω ότι προερχόμενο από εμένα ακούγεται κάπως αλλά ελπίζω ότι δεν θα πέσω έξω!!)...οπότε ίσως απλά χρειάζεται να δώσουμε στη ζωή μία ευκαιρία. Οπότε Θοδωρή εγώ κρατάω το πείσμα σου....Οι στίχοι σου υπέροχοι....respect γιατρέ!!!
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
