| |
σε μαύρο ηλιοβασίλεμα
θα έρθω να σε βρω
τα δύο μαύρα μάτια σου
θέλω να ξαναδώ
στα βάθη της αβύσσου
θε να σε συναντήσω
το χρώμα της ζωής
στα χείλη σου ν’ αφήσω..
και σαν ο ήλιος ματώσει
και η λάμψη του θα σβήσει
η ανάμνηση φοβάμαι
μαζί του ίσως δύσει
στη χώρα του θανάτου
και πάλι θα πλανιέσαι
κι εκείνον που σε σκότωσε
ξανά θα καταριέσαι..
και κάθε απόγευμα χλωμό
μακριά εγώ θα κοιτάζω
στον ήλιο να μαυρίζει
συνέχεια θα φωνάζω
εκεί στα βάθη τ’ ουρανού
θα ψάχνω τη μορφή σου
κι ανάμεσα στους κεραυνούς
θ’ ακούω την κραυγή σου
είν’ οι στιγμές που ο ουρανός
λιγάκι πάντα ανοίγει
και η πόρτα φαίνεται αχνά
εκείνων που έχουν φύγει
και πίσω απ’τα δοκάρια της
κρυφά από κει μας βλέπουν
κι όσοι φοβούνται να διαβούν
μονάχοι εκεί στέκουν
κι αν είσαι εκεί
μην φοβηθείς
την πόρτα αυτή κοιτάω
προσμένω να φανείς
κοιτάω και πονάω
τι θέλω να σε δω
να σου ξαναθυμίσω
το πόσο σ’ αγαπώ..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
