| |
Στριμωξα τους αριθμους μου σε μια σκισμενη τσαντα που εχω απο μικρος ,
φορεσα τα γυαλια μου
και βγηκα εξω χωρις να φιλησω η να αποχαιρετησω κανεναν....
Δεν ξερω γιατι...
Περπατησα γρηγορα, και εφτασα εκει πριν πεσει το βραδυ.
Καθισα στο παγκακι , σηκωσα το γιακα και απο οτι θυμαμαι εκανε κρυο...
Απεναντι μου , το Σπιτι
με κοιτουσε με ολα του τα παραθυρα γεματο ερωτησεις , κοσμο και σιωπη.
Εγω
γεματος ερημους.
Εμεινα εκει , ακινητος στο πηγαδι του χρονου και αφηνα τα φεγγαρια να πεφτουνε γυρω μου και ουτε απλωσα ποτε μου το χερι να αγγιξω ενα αστερι.
Εβλεπα το κτηνος να κινειται μπροστα μου
και ολες του τις σκιες να τριγυρνανε στο τσιμεντενιο κορμι του...
Το κρυο.
Μερικες φορες , εμενε σκοτεινο , σχεδον νεκρο
παρατημενο και μου φερνε τρομο ,
ωσπου αρχιζε να γουργουριζει ξανα πεινασμενο...
Και να κοιτα... πεινασμενο...
Και μου τραγουδουσε και μου φτηνε γιορτες και μου φτυνε μια παλια χαλασμενη αγαπη ,
και οταν κρυωνα μου απλωνε το χερι ,
με τραβουσε στη ζεστη σιχαμενη κοιλια του...
Ποσο ηθελα ωρες ωρες να χωθω εκει μεσα...
Μα εμενα εκει , απεναντι του με μια σκισμενη τσαντα γεματη αριθμους.
Σαν πετρα η δεντρο
και ημουν εγω ,
ενα αλλο Τερας , μια μεγαλη , αεργη νυχτα γεματη θυμο...
Και φοβο...
Και συνεχιζαμε ετσι...Δεν ξερω για που...
Και τοτε ηρθε το Βραδυ...
Ειδα τα φωτα του να αναβουν ενα ενα , με την σειρα και ακουσα θορυβο και ακουσα σιωπη και πριν χαθει για παντα το φαντασμα αυτο , ακουσα καθαρα καποιον να κλαιει....
"...ειναι νεκρος..."
Και το Ζωο γκρεμιστηκε...
και εμεινε ενα κτηνος χωρις εφιαλτες...
να..καπως ετσι..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
