| |
σ'ένα παράθυρο πλάτυ
σε ένα περίβάζι
κάθομαί και κοιτάζω
κι ο δρόμος που με βγάζει
βρόχη χτυπάει άγρια
τα ματιά μου τα καίει
γιάτι και μένα μέσα μου
ο κόσμος καταρρέει
είναι που πάντα ήθελα
μονάχος μου να ζήσω
και να που τώρα βρέθηκα
και πως να το ξορκίσω
πέρνω τάμα
χάνομαι
σε βουνά σε όρη
πέρνω τάμα
ψάχνομαι
βρε που χαθήκαν όλοι
να 'ταν ο κόσμος μάτια μου
να 'ταν ο κόσμος "μέλι"
και 'γω θα στον εχάριζα
μάζι και με άστερι
να 'ταν ο κόσμος μάτια μου
να 'ταν ο κόσμος "μέλι"
και το φεγγάρι θα 'περνά
να στό 'δινα στο χέρι
μα κι η ψυχή μου ειναί βαθειά
ποτ' ήλιος πότε βρέχει
σου τη χαρίζω μάτια μου
μιας κι κόσμος πολύ απέχει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
