| |
[font=tahoma]Γνωριζόμαστε
λες
-----------Ξέρεις
-----------υπάρχει αυτό το ερώτημα
-----------που θα σου κάνω τρεις φορές
λέω
-----------όχι ρε γαμώτο
-----------πάλι μπλεχτήκαμε με
-----------φροϋδικές μαλακίες
ένα ρίγος
η ίδια μου η κακοτυχία
με διαπέρασε
χώθηκε
στο στομάχι-αλεξικέραυνο
Κι έτσι μπήκε το ένα πόδι
μπροστά από το άλλο
Ένα βράδυ
το φεγγάρι βγήκε από τα παρτέρια
του δρόμου μας
όλη η γειτονιά
είχε μακελλευτεί στην αγκαλιά του
Κοιταχτήκαμε και με ρώτησες
-----------Γίνεται κανείς
-----------να ναι ποιητής
-----------στον ελεύθερο του χρόνο?
Ένα απόγευμα
ο αέρας της μηχανής
στέγνωνε τα αλάτια πάνω μας
άσκοπα
πριν την τελευταία
σκοτεινή βουτιά
Έγειρες στο αυτί μου και φώναξες
-----------Γίνεται
-----------να σαι ποιητής
-----------τις καθημερινές?
Ένα πρωί
ξυπνήσαμε δίπλα δίπλα
τεντωθήκαμε
ήπιαμε καφέ
Μου έστρωσες το κρεβάτι και ρώτησες
-----------Γίνεται
-----------να σαι ποιητής?
-----------Γίνεται, γίνεται
-----------βράζει και χύνεται
Τώρα εσύ έφυγες
Σε πήρε το τρένο, το εγώ ή το μακρύ χέρι
Πατάω κουμπιά
και σκέφτομαι
-----------Διάβολε όχι! Δε γίνεται!
-----------Γιατί να γίνεται?![/font]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
