| |
κυλησανε τα δακρυα καυτα πανω στη σκονη
που σκεπαζε τ' ανημερου θηριου το κορμι
ποταμι της εκδικησης που μεσα του φουσκωνει
κι ανοιγει στ'αδεια ματια του της κολασης ρωγμη
τα δοντια του γυαλισανε μισα και σαπισμενα
τα σαλια καθως τρεχανε και γλυφαν την πληγη
που ξεσκισε τη σαρκα του και βουτηξε την πενα
στο αιμα του και εγραψε το μηνυμα στην γη
"Κυρια του αγιατρευτου της νυχτας παιδεμου μου
αστερι που χρυσοδετα φορουσες τα μαλλια
σε πηρανε τα κυματα σκοταδι του βυθου μου
και εμεινα μονάχος στης σιωπης την αγκαλια
φριχτες ομως οι νυχτες του αυτου που σ εχει κλεψει
το δερμα του για υφασμα θα δωσω να φορας
και νυφη τα μεσανυχτα μαχαιρι θα σε στεψει
να μεινεις παντια δεσμια Κυρα , να με αγαπας"
και οι λεξεις του ποτισανε τα μαρμαρα της πολης
φυτρωσανε παραξενα τα αγρια στοιχιά
φιλι που μας προσεφερε το στομα της πανωλης
κι αρχισανε τα πτωματα να καινε στην φωτια.
Καπνος παει που τυλιξε και αρωμα θανατου
καταρα που αφηνεται να παρει η αυγη
τον βρηκε ολομοναχο να κλαει του ερωτα του
λευκα φτερα που αλλοτε αγκαλιαζαν την γη
και οπως το μικροβιο σιγοτρωγε την πολη
μυστηιο που δεν μπορεσε ποτε να εξηγηθει
φοραει ο Τζερονιμο στη ζωνη το πιστολι
και βγαινει απο την τρυπα του για να εκδικηθει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
