| |
Ξαφνικά αναρωτιέμαι,
και φοβάμαι το παρόν,
ποιά απάντηση θα λάβω,
ποιά απάντηση λοιπόν?
Όσο κι αν λίγο διστάζω,
να μαζεύω τη ζωή,
γίνομαι ένα κουβάρι,
κι αναμένω μια φωνή.
Μα η φωνή αργοπορεί,
και πολλές στιγμές αργεί,
και πολλές να ρθεί ζωές,
στις χαμένες μου νυχτιές.
Να την ρωτώ γιατί και πώς,
μα στο χρόνο να μένει αυτή,
σαν να πλάθει αοριστίες,
και της ζητώ να ορκιστεί.
Στον ουρανό για να φανεί,
στ αστέρια για ν ακουστεί,
σε κείνη και σε κείνον,
να της ζητώ να ορκιστεί.
Φωνή που σα να βιάζεται,
μη την χροιά της χάσει,
και τρέχει λόγο για να πεί,
τον λόγο της να δώσει.
Να στο ορκιστώ φωνούλα μου,
να μην ξαναρωτήσω,
μίλα μου μόνο μια στιγμή,
κλείσε μου μόνο την πληγή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
