| |
| | Λεχούδι θεατρικό |  | | |
[I][align=center]Μια θεωρία συγνεφιά με λαξευμένες τύψεις,
στον αγέρα μου περνούν θίασοι υπερφίαλοι.
Εγώ ο θιασάρχης, ο συγγραφεύς, ο σκηνοθέτης,
ο κόσμος πρωταγωνιστής και θεατής ο όχλος.
Της μοναξιάς του καθενός σαν ήταν ταξιθέτης
ο ουρανός, σκιά της γης στο θόλο ανεστραμμένη.
Μία σκέψη μου μαρτυρική, εαρινή μου αυλαία,
μία σκέψη μου τρομαχτική, δεκαετία ξεπεσμένη.
Μεγάλωσα μα φέρομαι σαν είμαι ένα λεχούδι,
εκεί που ήμουν γύρισα, στο θέατρο να τρέξω.
Ανθρώπους που 'ρθανε να δουν το έργο ετούτο,
παιχνίδια μου τα παιδικά να έχω για να παίξω.
Μα σαν όλα να τα κατάλαβα, μια λίμνη χαρμολύπη,
ψάρια του γλυκού νερού, ταξείδια μου στα έτη.
Όλοι πονέσαν και πονούν, ποτέ κανένας τους δε φταίει,
βαρετό το θεατρικό αυτό, σαν νεογνό θα κλάψω.
Κι αν άραγε υπήρχανε οι λέξεις μου στο κείμενο,
σε σφαιριστήριο σκοτεινό, το βάσανο σαν στέκα.
Παραστάση που διάλεξαν χωρίς γιατί εκείνοι,
χωρίς καμμιά επανάληψη, καμμιά εναλλαγή.
Ένας κλαυσίγελως κλαυσίγελος χωρίς ωμέγα,
χωρίς το όμικρον θαρρώ μου μοιάζει με σαγίτα.
Καρδιά δεν έχω να ματώσει, το γαίμα μου να στάξει,
το έργο αυτό ποτέ του δεν τελειώνει μα ούτε που αρχίζει.
Η αδιαντροπιά μου λαχταρά Μάγια ντυμένη,
η μοναξιά μου σαν επιθυμεί μία Μάγια γυμνή.
Κάποτε ήμουνα παιδί μικρό, κάποτε και νέος,
για μια στιγμή ένηλικας και μια ανάσα γέρος.
Μα δεν υπάρχει πια σκηνή, δε στέκει το σανίδι,
σκατό, σεντόνι, ηθοποιός, αδύνατος ο έρως.[/align][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αλεμάρ | | | |
|
solminoraki
01-02-2009 @ 06:33 | ...Μα δεν υπάρχει πια σκηνή, δε στέκει το σανίδι,
σκατό, σεντόνι, ηθοποιός, αδύνατος ο έρως.
εδώ χτυπάει το ΄΄παπούτσι΄΄;
οντως πολύ ιδιόμορφος ο τρόπος που γράφεις.. ::rol.:: | | frozenangel
01-02-2009 @ 12:28 | Υπεροχο !!!!! | | Αλέξανδρος
08-02-2009 @ 04:00 | ευχαριστώ | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
