| |
Παλι στην πολη σου, μικρος ξαναγυρνω
οι δρομοι ολοι, σαν να'σαι νεα Ρωμη,
στο κατωφλι σου, με οδηγουν
Γυρνω, ικετης γονατιστος, σε προσκηνω
παλευω, προσπαθω να βρω την τολμη
να μπω, εκει που οι σκεψεις σου, μοναχες τους ζουν
Μα πορτες κλειστες, αμπαρωμενες
μην ερθουνε κουρσαροι,
γιατι ηρθανε πολοι
κουρσεψαν σκεψεις, καρδια, ψυχη
μειναν πισω, σκεψεις νεκρες, χαροκαμενες
αποκαιδια, στο αιμα μουλιασμενα
σε ανθρακα ζυμωθηκαν, γινηκανε διαμαντι
Κι εγω, μιας ιστοριας αλοτινης, ιπποτης
μα τωρα ενας εμπορος φτωχος
με πραγματεια κουρσεμενη
χτυπω την πορτα για να μπω
μα οι αμπαρες γερα βαλμενες
κανω πισω και κοιτω
συνεφα καπνου απο παντου
φιδια με ζωνουν, ξυπνουνε τον ιπποτη
σαλτα δινω το τοιχος να ανεβω, να δω..
να προλαβω το κακο...
Μα του κακου...
Εχουν γνωση οι φυλακες
γνωση περισια,
απο τις σταχτες τις φωτιας φτιαγμενη
Καναν τον πονο πετρα, το δακρυ λασπη
τοιχο να χτισουνε γερο, ψηλο
ως τα συνεφα να φτανει
ως εκει που ζουν τα ξωτικα
Κι εγω απ'εξω..
να προσπαθω...
να σωσω και να σωθω...
δινω σαλτα ν'ανεβω
μα του κακου..
με τα μουτρα στο χωμα παλι εγω...
και τους βλεπω
ερχονται ξανα
για σενα, για μενα...
ερχονται για αιμα διψασμενοι
κι εσυ μονη πισω απο 'να τοιχο χαρτινο
κι εγω μονος, εξω απ'ενα τοιχο σεβαστο...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
