| |
Φεύγω κάθε μεσάνυχτα απ’το ταπεινό μου σπίτι
Με ποιά αντοχή και ποιές ασθήσεις
Σέρνω τον θάνατό μου σαν τον ερημίτη
Δεν ξεχωρίζω την ψυχή απο τις παραισθήσεις
Διασχίζω με ματωμένα γόνατα τον εαυτό μου
Δεν είναι τόπος να ζήσω οι ρεματιές του άδη
Σπαράζω ,κλαίω ως και μετα το θάνατό μου
Για όσα βλέπω ,όσα νιώθω στο σκοτάδι
Για όσα έχασα στα κάτεργα της συμφοράς
Σ’άνισες μάχες με τα μίση, τυρρανικές
Μες στα γέρικα φεγγάρια της μοναξιάς
Μες στις μαύρες της ζωή μου ερημιές
Για ποιούς υπήρξα για ποιά γυναίκα υπάρχω
Όλα μοιάζουν τόσο μακρυνά ,όλα θυμίζουν νοσταλγία
Μες στα ερείπια τη μορφή σου ,τη φωνή σου ψάχνω
Σ’αυτή ελπίζω πως θα βρώ μια σωτηρία
Μα άγριοι ανέμοι,θηρία με πολιορκούν
Αχνίζουν κίνδυνοι και τρόμοι
Στον ύπνο μου τα όνειρα αιμορραγούν
Κλείνουν σύνορα του λυτρωμού οι δρόμοι
Μα χαιρωμένα τα χαμόγελα μα η καρδιά πανυγηρίζει
Καταργούνται οι αποστάσεις ,τα πικρά βουνά
Απ’τα δικά σου χέρια φτάνει ο έρωτας που μ’αγγίζει
Μυρίζει απόψε αγάπη,ξεπέφτει η λυσμονιά
Απόψε γίνονται θαύματα ,βραδάκι γιασεμιού
Εξαίσιες σκάλες μ’οδηγούν στον ουρανό
Στη μυστική πλευρά κόσμου αλλοτινού
Με συντροφιά το χρώμα το χερουβικό
Φυσάει πάντα αεράκι δροσερό
Να ψυχρανθεί ο άδης απο χιόνι
Νύφη μοιάζεις αόρατη ,μα είσαι εδώ
της ζωής μου εξαφανίζονται οι δαιμόνοι...........
συνεχίζεται
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
