Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Πονοδιαολεμένη
 Ανάδρομος Ερμής ...στο δρόμο μου!
 
Λέχωνα μιας και γέννησα ένα μωρό , τον πόνο-
Σε μια εκκλησιά που κατηχά ο διάβολος και μόνο
τον βύζανα στο στήθος μου σα μάνα κι αδερφή του
με εξορκισμούς τραγούδαγα την πρώτη γέννησή του.
Μα έλα που μεγάλωσε κι από παιδί , ανδρώθει
ρούφαγε αίμα απ’την ψυχή , μαραίνονταν οι πόθοι
Κι όσο εγώ τον πότιζα με δάκρυα και με μύρα
τόσο αυτός γιγάντωνε μες στη μικρή μου μοίρα.

Τις άπλωνε τις ρίζες του βαθιά μες στην καρδιά μου
πόες για λύπες φύτρωναν κι ερχόταν πιο κοντά μου...
Ήμουνα χώμα εύφορο μα και οργασμού πατρίδα
για φόβους που μαχαίρωνα να πιω λίγην ελπίδα’
Ώσπου μια μέρα εσίμωσε μαντατοφόρος ξένος
που’χε στο πρόσωπο φωτιά και στη ματιά του μένος.
Έσκυψα σαν υπόδουλη, στο γόνυ διπλωμένη
χρησμό να λάβω κι έλαβον , πονοδιαολεμένη

Κι είδα να σβήνει η σκιά , να τρίζουνε τα αστέρια
κι από τις πέντε μου γωνιές ακονισμού μαχαίρια
Για να καρφώσω τα φτερά -στη νύχτα- του διαβόλου
βγήκαν και ήταν κοφτερά κι ανάλογα του όλου
Κάνω την πρώτη μου γαμψιά με νύχια του θηρίου
το ένα του εσχίστηκε στην παγωνιά του κρύου,
Στη δεύτερή μου επίθεση χάμου πως εσωριάστη
κι ο πόνος που με λέρωνε, σα χοίρος μες στη λάσπη.

------------

Και δεύτερο φανέρωμα του ανάδρομου μου φίλου
μ’ήβρε καθώς ξημέρωνα πα’στα προικιά του Ήλιου
Τον είδα που κατέβαινε σ’ αστερισμού την κλίση
και μου πε «είμαι ο Ερμής , εγώ σε έχω χρίσει
να’χεις ταχύτητα φωτός και πάντα να σε τρέχω
σε μια τροχιά που μόνο εσύ και μόνο εγώ αντέχω..
Γύρω απ’ανθρώπους που ειν’αργοί στο πνεύμα και στην κρίση
να ανακατώνεις τα νερά , το πέλαο να αφρίσει...»

Την ιστορία που’χω πει κοίτα να την πιστέψεις
αλλού αιτίες και κακά μη μου ματαγυρέψεις.
Πάρε με τώρα αγκαλιά κι αν δεν αντέχεις, κρύψου
σα να ‘σαι άγαλμα κι εσύ , φιγούρα άσπρου γύψου.
Σ’αφήνω στο καλούπι σου ανάσες να ξοδεύεις
με αξόνι, τον εγωισμό, μόνή σου να λαξεύεις.









 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 18
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αναμνήσεις & Βιώματα,Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεν πάω απλά με το ρεύμα. Εγώ είμαι η ροή.
 
idroxoos
08-02-2009 @ 14:23
Σ’αφήνω στο καλούπι σου ανάσες να ξοδεύεις
με αξόνι, τον εγωισμό, μόνή σου να λαξεύεις.

::wink.:: ::up.:: ::up.::
Mastermind
08-02-2009 @ 14:36
Πολύ ωραίο, έκτακτο. Με ξαφνιασαν θετικά κάποιες ομοιοκαταληξίες, που ηταν πανέξυπνες. Σαν ιστορία επίσης πολύ δυνατό.
Celestia
08-02-2009 @ 14:37
Αθανασια μου ανατριχιασα!
Τι εγραψες παλι;
Ελεος! Αυτο δεν ειναι ποιημα ειναι ...ειναι....δεν εχω λογια...
Μονο θα πω ενα μεγαλο ευχαριστω γιατι αξιωθηκα να το διαβασω!
::hug.:: ::kiss.:: ::kiss.::
ORLANDINA
08-02-2009 @ 15:38
τελειο!

Ώσπου μια μέρα εσίμωσε μαντατοφόρος ξένος
που’χε στο πρόσωπο φωτιά και στη ματιά του μένος.
Έσκυψα σαν υπόδουλη, στο γόνυ διπλωμένη
χρησμό να λάβω κι έλαβον , πονοδιαολεμένη!!!
ekptwtos
08-02-2009 @ 19:14
::oh.:: ::theos.:: ::9609.::
poetryf
08-02-2009 @ 23:14
Καλημέρα , να έχουμε μια όμορφη βδομάδα.
Σας ευχαριστώ! ::hug.::
isidora
08-02-2009 @ 23:41
Κάνω την πρώτη μου γαμψιά με νύχια του θηρίου
το ένα του εσχίστηκε στην παγωνιά του κρύου,
Στη δεύτερή μου επίθεση χάμου πως εσωριάστη
κι ο πόνος που με λέρωνε, σα χοίρος μες στη λάσπη.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ
Σελίνα
08-02-2009 @ 23:56
τι να σου πω γλυκιά μου να μ' εκφράζει...
δεν έχω λόγια, έχεις ταλέντο μεγάλο...
Ιππαρχος
09-02-2009 @ 01:20
Καλημέρα Αθανασία, πολύ όμορφο όπως πάντα!
montekristo
09-02-2009 @ 01:24
Καλημέρα william ::smile.::
νετη541
09-02-2009 @ 01:49
...χμ....αυτό για τους αργούς το 'πες για μένα, ε;;...τό 'πιασα το υπονοούμενο!!... ::whist.::
elpidakwstopoulou
09-02-2009 @ 02:36
δεν ξέρω πόσο χώρο έχουν τα αγαπημένα ...είναι γεμάτος από τα ποιήματά σου ..!!!
το υπέροχο ειναι λίγο !!!!
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
dimvel
09-02-2009 @ 03:12
"για φόβους που μαχαίρωνα να πιω λίγην ελπίδα"
"πονοδιαολεμένη" = εμπνευσμένη!
peiraiotissa
09-02-2009 @ 03:38
Πάρε με τώρα αγκαλιά κι αν δεν αντέχεις, κρύψου
σα να ‘σαι άγαλμα κι εσύ , φιγούρα άσπρου γύψου.
Σ’αφήνω στο καλούπι σου ανάσες να ξοδεύεις
με αξόνι, τον εγωισμό, μόνή σου να λαξεύεις.

Δηλαδή τώρα...τι να σχολιάσω εγώ???Άσε μας ρε Αθανασία.... ::love.:: ::love.:: ::love.::
Αστρογιογγι
09-02-2009 @ 05:01
Αγαπημενο βρε "σιχαμερο ζιγκολο"!
rock sugar
09-02-2009 @ 06:50
Αχ αυτός ο ανάδρομος!!
Να 'ταν μόνο αυτός όμως... ::whist.::

Και πέρα από την πλάκα...θα στο πω σαλονικιώτικα.....

Πλλλλλάκα με κάνεις;;;
Φοβερό ξέσπασμα!
Τέλειο!!! ::love.:: ::love.::
artista_k
09-02-2009 @ 08:12
Που να μην ήταν και ανάδρομος! ::love.:: ::kiss.::

Αθανασίαααααααααααα τι γράφεις καταλαβαίνεις????????? ::kiss.::
nirbana
09-02-2009 @ 10:48
δεν ξέρω τι να πω....έμεινα.... ::hug.:: ::hug.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο