| |
Σαν καλοκαιρια ατελειωτα που γιασεμια ευωδιαζουν
φανταζουν καποιες μας στιγμες που το μυαλο γεμιζουν.
Κανουν ξανα το λογισμο πισω να περπατησει,
μεσα σε εικονες γνωριμες, σε κηπους που εχεις ζησει.
Ειναι απο κεινες τις φορες, που η ψυχη μερευει.
Γεμιζει αστερια ο ουρανος και φωτεινα φεγγαρια,
νιωθεις πως σαν κοιτας ψηλα, οι ουρανοι γελανε
και μουσικες παραξενες απο παντου αρχιζουν..
Εχεις δυο ματια στο μυαλο, που καποτε σε οριζαν,
εγινες λιμνη μεσα τους και ανθισμενο κρινο.
Πλανευτηκες στο προσταγμα της νιοτης, του ωραιου.
Αφησες μονη την καρδια λογια πολλα να υφανει..
Θυμασαι εκεινα τα φιλια που κερναγες με παθος.
Διναν πνοη στη σαρκα της, τη στελναν στα ουρανια,
μεθουσαν σωμα και μυαλο με το κρασι της ληθης.
Φιλια που τωρα σβησανε στου χρονου την ανεμη..
Μοναχος μενεις τωρα πια, να αναδευεις σκεψεις..
Αλλα προσταζει το παρον, αλλα ποθει το σωμα.
Σαν καλοκαιρια ατελειωτα φανταζουνε οι εικονες,
Του λογισμου τεχνασματα, στη μοναξια ελπιδα..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
