| |
Ήμουν εκεί όταν βασίλευε ο χρόνος
Αλήτης ήλιος που στα σύννεφα βουτάει
Και είχα μια δίψα που η ζωή δεν ξεδιψάει
Μέσα μου άπλωσε πανιά ο ίδιος πόνος
Ήμουν απέναντι σε όσα είχαν φύγει
Κι απλά κρατούσα μες τα χέρια μου τη μοίρα
Κι ούτε κατάλαβα αυτά που μόνος πήρα
Πότε δεν μέτρησα τα όσα είχαν μείνει
.
Είχα στην πλάτη μου φτερά μα δεν πετούσα
Μόνο χαλάσματα φυτρώναν στα όνειρά μου
Η μοναξιά ανοίγει δρόμο στην καρδιά μου
Ποτέ δεν έλαβα τα όσα καρτερούσα
Είχα μπερδέψει το πότε με το καθόλου
Και είχα πάψει πια τα αστέρια να μετράω
Μα τώρα έμαθα συγγνώμη να ζητάω
Κι έτσι λυτρώνεται το αίσθημα του πόνου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
