| |
Ο ΦΑΚΕΛΟΣ
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Πήγα στο ΤΣΑΥ το ασφαλιστικό μου ταμείο. Να ρωτήσω τι και πώς. Κυρίως να ενημερωθώ αν είναι δυνατή η πιο γρήγορη συνταξιοδότηση .Μου .Το ΕΣΥ δεν με χωράει πια. Τα πλαίσια ηθικής του με πνίγουν και η καθημερινή αθλιότητα του με στραγγαλίζει .Δεν με εκφράζει πια και δεν με ευχαριστεί ούτε η σωματική αλλά ούτε και η ψυχική μου κούραση. Αχαρνών 27.Στενόμακρο ,μέσα στα μάρμαρα, κτήριο με στενές σκάλες και δύο ασανσέρ. Στην πόρτα μία υπάλληλος της εταιρείας φύλαξης μου διευκρίνισε ότι μόνο από το ασανσέρ του βάθους έχω πρόσβαση στο σωστό χώρο των γραφείων του ΤΣΑΥ. Ευχαρίστησα και ανέβηκα .Πρώτα στο έκτο όροφο. Μετά πήγα στο τρίτο και τελικά έφτασα στο πρώτο Χάθηκα μέσα στον λαβύρινθο των στενών διαδρόμων με τα μικρά ολιγομελή γραφεία. Μόνο που δεν ήταν ο λαβύρινθος του Δαίδαλου και εγώ δεν ήμουνα ο Θησέας .Δεν είχα τον μίτο της Αριάδνης στα χέρια μου για να γυρίσω καλά .Βρέθηκα σε ένα άλλο κτήριο και βγήκα στην Αχαρνών αλλά στο νούμερο 29 και αναγκάστηκα να ξαναμπώ στο νούμερο 27. Η ίδια υπάλληλος μου εξήγησε ότι όλοι μπερδεύονται και φτάνουν σε λάθος γραφεία. Φυσικά πριν να φύγω έφτασα πάλι στο τρίτο και μετά στο δεύτερο όροφο. Στο Πρωτόκολλο για την αίτηση..
Συνάντησα μόνο ευγενικά άτομα και η έντονη μυρωδιά του καφέ μου απάλυνε την κούραση και τον εκνευρισμό. Το θέμα μου ήταν απλό και δεν έχριζε μεγάλης ταλαιπωρίας αλλά…τελείωσα σε μία ώρα. Αξιμνυμόνευτη η έλιψη των υπολογιστών απο τα περισσότερα γραφεία.Η κάθε υπάλληλος που με ενημέρωνε ήταν σαφέστατη. Έπρεπε να πάω σε άλλο γραφείο. Τελικά έβγαλα άκρη και έφτασα στην κατάλληλη. Δυστυχώς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Για μένα. Έπρεπε να περιμένω άλλα τρία χρόνια 10 μήνες και δύο εβδομάδες για να πω το οριστικό αντίο. Στο ΕΣΥ. Συμβιβάστηκα με τις γεμάτες λεπτομέρειες (νομικές και δικαστικές ) περιγραφές και προτάσεις .Ηττήθηκα από το πρέπει και το μη της νομοθεσίας.
Στο ημιώροφο όταν αντίκρισα το Αρχείο ένιωσα ότι χάνομαι Στον κόσμο των χάρτινων φακέλων. Στο μεγαλείο της γραφειοκρατίας.Κοντά στους μακαρίτες και μακαρίτισσες .Συνάδελφοι από όλη την Ελλάδα είχαν εκεί τα βιογραφικά τους. Εκεί ήταν κρυμμένα τα όνειρα, οι ζωές και τα επαγγελματικά τους επιτεύγματα. Εκεί που κυριολεκτικά έμεινα με ανοικτό το στόμα ήταν όταν είδα τον υπηρεσιακό μου φάκελο. Ένα πράσινο ξεθωριασμένο χαρτόνι (ντοσιέ του 1950) με πέντε φύλα χαρτιού .Και τίποτα άλλο. Που χωρέσανε τα σχεδόν τριάντα χρόνια υπηρεσίας στο δημόσιο σε ένα τόσο δύσκολο επάγγελμα συνάμα και λειτούργημα; Τόσα βάσανα, τόσες εφημερίες, τόσες εξετάσεις αλλά κυρίως τόση ψυχική φθορά;! Που χωρέσανε τα νεύρα και οι ανησυχίες για τις κρίσεις για τις θέσεις επιμελητού Β και Α και μετά η ανεπιτυχής διεκδίκηση για την θέση του διευθυντού; Πώς συμπυκνώνεται η ζωή μου σε πέντε άψυχες κόλλες χαρτιού; Θυμήθηκα τον απελπισμένο και τρομαγμένο Κάφκα που ένιωθε παγιδευμένος και αδικημένος. Και μόνο που αντίκριζε τα σκονισμένα και σκοτεινά γραφεία μέσα του φούντωνε η απειλή και …ένιωσα πλεονεξία. Εγώ επιβίωσα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
