| |
Ήμουν εκεί από τη μέρα που γεννήθηκες
Πριν βγεις ακόμα από της μάνα σου τη μήτρα
ήμουν εκεί και την ημέρα που μ΄αρνήθηκες
είχα ριζώσει μες στην πιο βαθιά σου πίκρα
σαν μια γραμμή, με λογική – είπες - με έσβησες
όμως εγώ τρύπωνα πάλι στο μυαλό σου
και από τον ύπνο σου γλυκά -γλυκά με έπινες
καθώς σου ξέσκιζα τον μύχιο εαυτό σου
μες στις πληγές, ένα κουρέλι σε παρέδωσα
κι ούτε στιγμή δεν μπόρεσες να φύγεις
σκληρά καρφιά που με το αίμα σου τα έλουσα
σαν φυλαχτά ήθελες μέσα σου να μπήγεις
ήμουν τα μαύρα τα καρφιά που ερωτεύτηκες
πόσο αλόγιστα τα ονόμασες δικά σου
με ενοχές και τύψεις σου μαγεύτηκες
ήμουν στο εγώ η πιο αυστηρή ματιά σου
------------------------------------------------
Ε ! ναι λοιπόν χίλιες φορές μ’ απέρριψα
Και άλλες τόσες θα μπορούσα να το κάνω
Κάθε λεπτό, κάθε σιωπή, κάθε ευχή ανέλυσα
Και συντροφιά μ’ απόρριψη μπορούσα να πεθάνω
Όμως μια μέρα ξύπνησα, σε είδα, και ήσουν ξένη
Όσο και αν με κορόιδεψες μπόρεσα να ξεφύγω
Έτσι απλά θα μ΄ αγαπώ χωρίς να με πικραίνει
Και ότι αξίζω θα το ζω , άλλο καλό δεν φτύνω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
