| |
| | Εννιά Ζωές, και Μια Ακόμα… |  | | | Βασισμένο σ’ ένα παλιό μου, στο πρώτο που ανάρτησα.. Στο «Χαμογελαστός Καβαλάρης» . Ήταν κάτι απ’ την καρδία του σκοταδιού. Αν και κανένα σκοτάδι δεν κρατάει για πάντα.. Ή έτσι θα ‘θέλα να ‘ναι.. Και τελικά έτσι είναι, απλά το πιο βαθύ σκοτάδι, είναι εκ | | |
Είναι παντού. Δεν τον βλέπεις αν κοιτάξεις κατευθείαν, μόνο με την άκρη του ματιού σου. Ή έμμεσα αλλού.
Τον βλέπεις στις νταλίκες στην εθνική, όταν οδηγείς με το αυτοκίνητο, τον βλέπεις στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων όταν οδηγείς τη μηχανή στο δρόμο, στην άσφαλτο, στο τσιμέντο, στα κομμένα τα δέντρα, όπου κι αν κοιτάξεις.
Να χαμογελά με τ’ άσαρκο χαμόγελό του και να γνέφει, καβάλα πάνω στη σαραβαλιασμένη μηχανή του.
Αλλά εκεί που είναι πιο τρομαχτικός είναι σαν τον δεις να καθρεφτίζεται στα βλέμματα. Σε κείνα του πλήθους, και πιο πολύ ακόμα σε κείνα των φίλων, του ανθρώπου σου, όταν τον ακούς μες τη φωνή τους.
Μη φοβάσαι όμως, δε θέλει τα σώματα, μόνο από βαρεμάρα ή και από ζήλια τα παίρνει καμιά φορά, όταν παραχορτάσει.
Απ’ τα συναισθήματα τρέφεται, τα χρώματα. Το κόκκινο του θυμού, το κίτρινο του φθόνου, το μαύρο της απελπισίας, αλλά πιο πολύ απ το γκρίζο. Εκείνο της παραίτησης. Αυτό που είναι πια παντού.
Αυτά τον θεριεύουν και χαμογελά όλο και πιο αστραφτερά, όλο και πιο πλατιά.
Και ταξιδεύει καβάλα στην απληστία του, αναζητώντας κι άλλα.
Απ’ τις ψυχές που σαπίζουν μέσα σε περιφερόμενα κορμιά τρέφεται στ αλήθεια.
Από κείνες τις ψυχές που έχουν χάσει κάθε ελπίδα, που δεν έχουν πια όνειρα, που τα παρατάν.
Μόνο την πάρτη τους και καλά θέλουν να βλέπουν και το να μη δώσουν τίποτα αν δεν σιγουρέψουν πως θα το πάρουν στα «ίσα» αν όχι στο πολλαπλάσιο.
Και τίποτα δε φτάνει.
Λες και το συναίσθημα, λες και η αγάπη έχει να κάνει μ’ αριθμούς και με εξισώσεις.
Και κείνος, ακόμα γελά.
Μόνο που το γέλιο του αν το καλοδείς, είναι λιγάκι μαγκωμένο… Ναι πλατύ, και ολόλευκο, μα και φοβισμένο.. Μια και ξέρει όσα προσπαθεί αυτός και άλλοι να σου κρύψουν..
Πόσες ζωές έχασες μέχρι τώρα ας πούμε..;
Ναι, θυμάσαι…
Την αρχή.. Αν και είναι αυτό που εσύ θυμάσαι, κι όχι απαραίτητα η πρώτη, μια και που άλλες φορές μπορεί και να υπήρξαν, μα εσύ να μην τις εντόπισες, στη δίνη του χρόνου να ‘ναι χαμένες…
Εκείνη τη φορά που το κασετόφωνο στη πρίζα να βάλεις πήγες.. Αυτή που ήτανε απλή, μα σούκο, απ’ τις πιο χοντρές αυτουνού η πρίζα.. Παλιό ήταν το σπίτι που μεγάλωσες, από το ’30 χτισμένο, με διάφορες προθήκες.. Και εκείνο το πιο παλιό δωμάτιο.. Και σαν δεν έκανε επαφή, έπρεπε να κουνάς το μετασχηματιστή.. Και ας έβγαζε σπίθες.. Μα εκείνη τη φορά, τα γυμνά βύσματα έπιασες.. Και αντί να σε κρατήσει εκεί, σε τίναξε το ρεύμα.. Και ένιωσες πρώτη φορά, τι θα πει αρρυθμίες, που σου μάθανε χρόνια μετά στην ιατρική.. Και κατάλαβες πόσο κοντά ήσουνα.. Στο να τελειώσουν όλα εκεί..
[I]Εκεί έχασες την πρώτη τη ζωή, μα του ξέφυγες… Αν και σκοτείνιασε λιγάκι το χαμόγελο, δεν τον ένοιαξε και πολύ, μια και ήξερε πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία.. [/I]
Και στο σχολείο σαν ήσουνα.. Την πρώτη φορά που είχε τόσο χιόνι δίπλα στη θάλασσα να φτάνει.. Και παγωμένα τα σκαλοπάτια που έπρεπε να κατεβείς.. Μόνο που δεν ήξερες πώς να πατήσεις.. Και γλιστράς.. Πολλά αυτά, και νιώθεις πως σταματημό δε θα ‘χεις.. Μα ένα χέρι την πτώση σταματά.. Ενός παιδιού μια τάξη πιο μεγάλου, που ούτε κουβέντα δεν ανταλλάσατε ποτέ.. Και ξέρεις πως αν δεν ήταν εκεί, κάτι θα ‘σπαγες, μπορεί και κανένα λαιμό..
[I]Εκεί έχασες τη δεύτερη τη ζωή, μα του ξέφυγες… Αν και σκοτείνιασε λιγάκι το χαμόγελο, δεν τον ένοιαξε και πολύ, μια και ήξερε πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία.. [/I]
Τις μέρες που πήγαινες μ’ εκείνο το ποδήλατο, στην κατηφόρα, σε δρόμο που ούτε δυο αυτοκίνητα δεν χώραγε, κοντεύοντας να σπάσεις το κοντέρ (ναι είχες και τέτοιο στο αγωνιστικό που κουβάλαγες απ’ τον Καναδά, πάνω στο καράβι που κυβέρναγε ο πατέρας σου..). Και που μπορεί να πεταγόταν ο καθένας με τ’ αυτοκίνητο, και σιγά μην προλάβαινες να σταματήσεις.. Και τα 60 χιλιόμετρα εκεί ήταν σαν 160… Μα ποτέ δεν πετάχτηκε κανείς.. Μόνο εκείνο το λεωφορείο απ’ τη στροφή, που σχεδόν κάτω απ’ τη ρόδα του σταμάτησες.. Μα σταμάτησες… Γιατί έκοψες, λες και ήξερες, λες και τον έβλεπες να έρχεται…
[I]Εκεί έχασες την τρίτη τη ζωή, μα του ξέφυγες… Αν και σκοτείνιασε λιγάκι το χαμόγελο, δεν τον ένοιαξε και πολύ, μια και ήξερε πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία.. [/I]
Και μετά όταν οδηγούσες το μηχανάκι εκείνο το Σαββατιάτικο Δεκαπενταύγουστο, όταν με τα φώτα σβηστά αφηνόσουνα στο μονοπάτι του φεγγαριού.. Εκείνο που στη θάλασσα μα και στην άσφαλτο καθρεφτίζονταν… Μα σαν ερχόταν αυτοκίνητο απ’ απέναντι, τ’ άναβες τα φώτα… Και κείνος συνοφρυώνονταν λιγάκι… Καθώς σ’ έβλεπε ο απέναντι κι έκοβε..
[I]Εκεί έχασες την τέταρτη τη ζωή, μα του ξέφυγες… Αν και σκοτείνιασε λιγάκι παραπάνω το χαμόγελο, και τον ένοιαξε, μα ήξερε πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία.. [/I]
Και μετά, σαν ήσουν φοιτητής, και πήγες να περάσεις το δρόμο.. Και δεν τον έλεγξες, μια και πράσινο έδειχνε για τους πεζούς, αλλά έλα που για το λεωφορείο ήτανε πορτοκαλί.. Και η φίλη σου σε τράβηξε, μια στιγμή πριν σε πάρει από κάτω..
[I]Εκεί έχασες την πέμπτη τη ζωή, μα του ξέφυγες… Αν και σκοτείνιασε λιγάκι παραπάνω το χαμόγελο, και τον ένοιαξε, μα ήξερε πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία.. [/I]
Και μετά, πάλι φοιτητής, σαν είχες πάει σε μια ταβέρνα στην άνω πόλη, όπου είχες πιεί και μετά πήρες τη μηχανή.. Και το μόνο που θυμάσαι είναι πως όλα τα φανάρια με κόκκινο τα πέρασες στην Εγνατία.. Όλα.. Μόνο που να, θυμάσαι επίσης πως έκοβες λιγάκι και κοίταγες πριν τα περάσεις.. Και μετά το πάταγες το γκάζι.. Και ούτε που κατάλαβες πως βρέθηκες σπίτι..
[I]Εκεί έχασες την έκτη τη ζωή, μα του ξέφυγες… Αν και σκοτείνιασε λιγάκι παραπάνω το χαμόγελο, και τον ένοιαξε, μα ήξερε πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία.. [/I]
Και μετά, σαν πήγες διακοπές στο νησί, και τσακώθηκες με τον πατέρα σου.. Ως συνήθως.. Μια και η αγάπη πολλές εκφράσεις μπορεί να έχει.. Καθώς που πολλά μας αγαπούν, μπορούν και να μας πληγώνουν.. Και είχες πιεί, και ήθελες σε μια παραλία να πας.. Καθώς στο δρόμο πήγαινες, είχε δύο ανάποδες στροφές, που τις ήξερες, ότι με είκοσι πρέπει να τις πάρεις.. Πενήντα πήγαινες.. Στο κόντρα ρεύμα βγήκες.. Και ένα αμάξι ερχόταν… Και σκεφτόσουν πώς θα περάσεις από πάνω, μια και τη μετωπική να ’ρχεται έβλεπες.. Ναι φορούσες το κράνος.. Αλλά τι θα έσπαγες άραγε…; Βγήκε όμως ο οδηγός στο χώμα, έξω απ’ το δρόμο.. Και ξεσουρώνεις με τη μια… Και δίπλα στη θάλασσα πας, και το τραγούδι της ακούς..
[I]Εκεί έχασες την έβδομη τη ζωή, μα του ξέφυγες… Σκοτείνιασε πιότερο το χαμόγελο, μα ήξερε πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία.. [/I]
Και πιο μετά σαν ξαναπήγες στο νησί, σαν φαντάρος τότε.. Με παρέα είχες βγει, και δίπλα στη θάλασσα, ένα ποτάμι ήπιες.. Και μετά σαν το διαλύσατε, αν και με τη μηχανή ήσουνα, ήθελες λέει να πας απ’ τον παλιό το δρόμο στην πόλη, κι ας έκανε γύρα χιλιομέτρων.. Μια και είχε κάτι στροφές που την ταχύτητα πιότερο ένιωθες. Και με το παπί τον έπαιρνες παλιά.. Και ξεκίνησες.. Μα φθινόπωρο ήταν, υγρασία είχε, βρεγμένος ο δρόμος.. Και με το που βγήκες απ’ το μαγαζί, μόλις πήγες στο δρόμο να βγεις, και το πρώτο γκάζι πάτησες, έφυγε η μηχανή.. Ολάκερη πήρε στροφή, και κάτω βρέθηκες, το δρόμο για την πόλη να κοιτάς.. Με σπασμένο το μπρος το φρένο.. Και να αναρωτιέσαι.. Αν σε μια παρακάτω στροφή, με ογδόντα αν έφευγε, που θα ήσουν..;
[I]Εκεί έχασες την όγδοη τη ζωή, μα του ξέφυγες… Σκοτείνιασε πιότερο το χαμόγελο, μα ήξερε πως θα έχει κι άλλη ευκαιρία.. [/I]
Και, σαν στην Αθήνα, με τ’ αυτοκίνητο πήγαινες.. Μετά τη Θήβα.. Διπλός ο δρόμος, τέσσερεις οι λωρίδες, με διάζωμα στη μέση. Ναι μα στην Ελλάδα φτιαγμένες. Με στροφές, και χώρο για στάθμευση που θα ‘πρεπε να ‘χουν, που βίλες έγινε… Γιομάτος ήτανε νταλίκες… Τις προσπέρναγες, με φλας, κανονικά.. Μα έλα που ένας κλασσικός, αδιάφορος για όλα, ενώ σε βλέπει να περνάς, στα αριστερά σου βγαίνει.. Και συ μόλις που προβαίνεις τα φρένα να πατήσεις.. Και τότε, ένα χτύπο αισθάνεσαι να σε ταρακουνά.. Μα βλέπεις πως ακόμα τ’ αυτοκίνητο με εκατό είκοσι, μια χαρά πάει, παρόλο το τράνταγμα..
Κοιτάς τον καθρέπτη.. Και βλέπεις.. Άλλη μια νταλίκα, που προσπέραση πήγε να κάνει μετά από σένα, κι ίσα που πρόλαβε να φρενάρει.. Η καρδιά χτυπά σαν τρελή.. Σταματάς προσεχτικά στην άκρη, κι αυτός πιο πίσω.. Βγαίνετε.. Σε ρωτά τι συνέβη.. Του λες για το «συνάδελφό» του.. Καταλαβαίνει, μα μόλις που πρόλαβε τα φρένα να πατήσει, μια και ήταν φορτωμένος.. Ευτυχώς, έπιασαν.. Τότε κοιτάς προς τα πάνω, βλέπεις την επιγραφή του φορτηγού..
Είναι της εταιρείας με την οποία έστειλες τα έπιπλά σου κάτω… Παραλίγο να πας απ’ τα βιβλία σου, μα δεν πήγες.. Για λίγο, για τόσο δα λιγάκι…
[I]Εκεί έχασες την ένατη ζωή, μα του ξέφυγες… Και εκεί σκοτείνιασε πιότερο το χαμόγελο, κι ας φαίνονταν τα δόντια.. Δεν μπορούσε να τα κρύψει βλέπεις... Μα με γκριμάτσα οργής έμοιαζε πια.. Είχε βλέπεις χάσει και τις εννιά του ευκαιρίες.. Ναι θα είχε κι άλλες προφανώς, μια και ο κύκλος ξαναρχίζει…[/I]
Μα εσύ έχεις ακόμα μια ζωή…
Κι αυτός ανήμπορα μα και φοβισμένα σε κοιτά, μια και ξέρει πως σ’ αυτό το νέο κύκλο, μπορεί ν’ αλλάξουν τα πράγματα..
Καθώς γνωρίζει πως στο χέρι μας είναι το τι θα κάνουμε στ’ αλήθεια με τη ζωή μας. Επιλογή μας είναι αν θα τη ζήσουμε, ή απλά θα υπάρχουμε ώσπου εκείνος την ευκαιρία του να βρει.. Κι ας μη μπορούμε να το δούμε καθαρά πολλές φορές..
Μα γι’ αυτή τη δέκατη ζωή που σου χαρίστηκε, μπορεί να επιλέξεις αλλιώς..
Μπορεί και να καταλάβεις πως για να είσαι ακόμα εδώ, κάποιος λόγος θα υπάρχει..
Πως σου χαρίστηκε χρόνος, που σπάνια χαρίζεται.. Που το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε είναι..
Χρόνος κι ευκαιρία για ζωή..
Μια και άγνωστο το πότε ο άλλος την ευκαιρία του θα καταφέρει να έχει..
Και έτσι μπορεί και να αποφασίσεις..
Πως αλλιώς θες να τη ζήσεις αυτή τη φορά…
Μια και μπορεί να έχουν σημασία όσες έχασες, μα πιότερη ακόμα εκείνη που θα κερδίσεις..
Ζώντας την..
Αληθινά…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ότι μπορεί κανείς να ονειρευτεί δεν είναι ποτέ χαμένο | | | |
|
Νεφελοβάτης
17-02-2009 @ 15:40 | Παράφρονες αδιάφοροι θεοί, θεατές της τραγωδίας που εποίησαν, τη γη κατοπτεύουν..
Μα και ανησυχούν..
Ζηλεύουν και φοβούνται…
Μια και τα ατελή δημιουργήματά τους, ακόμα να ονειρευτούν μπορούν, και τ’ αστέρια να αγναντέψουν..
Καλό μας ξημέρωμα…
| | mantinada
17-02-2009 @ 17:20 | Καμιά ζωή δε χάνουμε όταν αντιμέτωποι βρεθούμε με το θάνατο,
ερχόμαστε όμως ταυτόχρονα αντιμέτωποι με τον εαυτό μας τον ίδιο,
με τις επιλογές που καθημερινά κάνουμε και με την αμφιβολία αν όλα όσα επιλέγουμε είναι τα σωστά...
Μια μόνο φορά πεθαίνουμε,
μα ζούμε κάθε μέρα για χρόνια πολλά,
έρμαια των άλλων μα και του ίδιου μας του εαυτού...
Κάθε φορά που το "μαύρο καβαλάρη" αντικρίζουμε δίχως μαζί του να μας πάρει,
κάθε φορά μια ευκαιρία μας δίνεται δρόμο ν' αλλάξουμε και τη ζωή μας να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο...
Να την αγαπήσουμε παράφορα και να μην την ξοδεύουμε άλογα σα να 'ναι ανεξάντλητη...
Κάθε μέρα ζούμε, για χρόνια πολλά...
Μια μόνο φορά πεθαίνουμε...
Μα κανείς μας δε γνωρίζει πότε εκείνη η στιγμή θα φτάσει...
Αγάπα τη ζωή σου χαρά μου,
παράφορα,
όπως ακριβώς αξίζει σ' εκείνη μα και σ' εσένα.
Και τόλμα,
τα όνειρά σου να διεκδικήσεις,
να ζήσεις,
όπως ποτέ πριν δεν τόλμησες...
Καλό μας ξημέρωμα Ουρανέ μου!
::love.:: ::kiss.:: | | idroxoos
17-02-2009 @ 20:18 | Μα γι’ αυτή τη δέκατη ζωή που σου χαρίστηκε, μπορεί να επιλέξεις αλλιώς..
Μπορεί και να καταλάβεις πως για να είσαι ακόμα εδώ, κάποιος λόγος θα υπάρχει..
Πως σου χαρίστηκε χρόνος, που σπάνια χαρίζεται.. Που το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε είναι..
Χρόνος κι ευκαιρία για ζωή..
Μια και άγνωστο το πότε ο άλλος την ευκαιρία του θα καταφέρει να έχει..
Και έτσι μπορεί και να αποφασίσεις..
Πως αλλιώς θες να τη ζήσεις αυτή τη φορά…
Μια και μπορεί να έχουν σημασία όσες έχασες, μα πιότερη ακόμα εκείνη που θα κερδίσεις..
Ζώντας την..
Αληθινά…
::up.:: ::wink.:: | | Helene52
18-02-2009 @ 01:45 | ...............Μια και μπορεί να έχουν σημασία όσες έχασες, μα πιότερη ακόμα εκείνη που θα κερδίσεις..
Ζώντας την..
!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | poetryf
18-02-2009 @ 02:06 | Θοδωρή μου όταν σε διαβάζω καταλαβαίνω πως αυτά που γράφεις δεν τα γεννάει το μυαλό αλλά η ψυχή σου! Υπέροχέ μου φίλε, καλημέρα! | | elpidakwstopoulou
18-02-2009 @ 05:26 | κάποτε σε κάποια ...άντα αποφάσισα να τα γιορτάσω !!
κάλεσα λοιπόν φίλους και γνωστούς σε κάποιο ταβερνάκι..
.με τούρτα κεράκια και όλα τα παραδοσιακά ..
μου λέει λοιπόν κάποιος ¨: το θεωρείς τόσο σπουδαίο που
είσαι τόσο και θέλεις να το βροντοφωνάξεις κι όλας.....
δεν κατάλαβες του είπα εορτάζω τα χρόνια που μου χαρίστηκαν να ζω...μπορούσα να είχα πεθάνει νωρίτερα !!!
δεν ξαναμίλησε !!
ΥΠΕΡΟΧΟ ΟΛΟ !!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | | peiraiotissa
18-02-2009 @ 07:11 | Μια και μπορεί να έχουν σημασία όσες έχασες, μα πιότερη ακόμα εκείνη που θα κερδίσεις..
Ζώντας την..
Αληθινά…
Δεν έχω λόγια......... ::kiss.:: ::love.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
