| |
Φοράω ακόμα το πουκάμισό σου το μακρύ
αυτό το μεταξωτό το θαλασσί
Μου είναι κατάστηθα κολλημένο
κι απορροφάω ότι είναι λησμονημένο
Κάποτε έκλεβε την μυρωδιά σου
και σκέπαζε απαλά την καρδιά σου
Κάποτε ζητούσε επίμονα μια θέση στο συρτάρι
μα εγώ δεν του παραχωρούσα ούτε το πατάρι
Στο είχα πει ότι φοβόμουν πολύ
γι'αυτό δυσκολευόταν η καρδιά ν'ανοιχτεί
Κ όσο πιεζόμουν εσύ το τραβούσες
ότι σου'χα πει για μένα τ'αψηφούσες
Γι'αυτό μια μέρα έφυγες έτσι απλά
έλεγες ότι εσύ δεν φοβόσουν τόσα πολλά
Πόσες τύψεις μου στοίχειωναν το μυαλό
οι ερινύες μου μαρτύριο καθημερινό
Πως όμως για πάντα κάποιον διεκδικούν
όταν όλα τόσο εύκολα τα παρατούν;
Πως καλύπτουν της ανασφάλειας την πλάνη
όταν δεν σέβονται αυτά που ο φόβος κάνει;
Πως σου δίνουν απλόχερα μια θέση στην καρδιά τους
όταν σε λεηλατούν για τα'χουν όλα δικά τους;
Πως αληθινά σ'έχουν ερωτευθεί
όταν δεν προσφέρουν χρόνο στη ψυχή;
Πως αγαπάς σώμα νου κ καρδιά
όταν αυτά που σου δίνουν σου φαίνονται μικρά;;;
Δεν θ'αναρωτηθώ άλλο ούτε θα βασανιστώ
στο ότι δεν ένιωσες πραγματικά θ'αρκεστώ
Ξέρω μόνο ότι παρόλο που πάλευα με εφιάλτες
ανοιγόμουν κ περνούσαν των παθών σου οι διαβάτες
Κ όσο εμπιστευόμουν για να αισθανθώ
τόσο μου τσαλάκωνες τον εαυτό...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
