| |
Γεμάτοι αναξιότητα, θερίζουμε πόνους
Τις μέρες που ανθίζουν της ελπίδας τα άνθη
Να κάνουμε αλλιώς δεν μπορούμε, απο χρόνους
Είναι ένας κύκλος που πάντοτε θα 'ρθει
Γεμάτος γυρίζω κι εγώ απο σκοτάδια
Απο χρόνια που πίνω, στο δρόμο μου μόνος
Η ελπίδα ποτέ όμως δεν ήτανε άδεια
Κι έτσι ψάχνω τους σπόρους, κι ας ανθίσει ο πόνος
Όπως κι αν σε λένε, τώρα είναι νύχτα
Βλέπει ο ουρανός απο ψηλά
Ώσπου να βγει ο ήλιος, ζούμε στα σκοτάδια
Ο καθένας μας ξεχωριστά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
