| |
Η πυλη της ψυχης σου ειναι εκει, ορθανοιχτη...
Απο τα ματια σου, αναδυει μια αθανατη φλογα,
μια φλογα που κρυβει το νοημα της υπαρξης.
Ειναι η πυλη του παραδεισου.
Η παγιδα των ψυχων μας ειναι εκει, μας κοιταζει αθωα.
Απο τα ματια σου, αναδυει μια αθανατη φλογα,
μια φλογα που κρυβει το νοημα της αμαρτιας.
Ειναι τα καγκελα της κολασης.
Τι σημασια εχει αν ειναι κολαση η παραδεισος?
Τι σημασια εχει που οδηγουν τα ματια σου?
Δεν μπορουσε να με νοιαζει λιγοτερο.
Τι κι αν με οδηγησε σε ολες τις ηπειρους του μυαλου μου,
Απο το οριο της απελπισιας,
μεχρι τον εβδομο ουρανο.
Τι κι αν ειμαι καταδικασμενος να ξαναπαω,
Να ξαναπεσω τον γκρεμο,
Να ξαναδω τα πτωματα,
Να ξανανιωσω την ηχω της κραυγης μου να πνιγεται στην βροχη?
Δεν μπορουσε να με νοιαζει λιγοτερο.
Παραδεισος,
κολαση,
η μαλλον λιγο και απο τα δυο.
Εγω τα ματια σου τα αγαπω ετσι οπως ειναι
και ας πεις οτι θες...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
