| |
Τρίζει η ζωή ετοιμόρροπη
ο σκονισμένος Κόσμος
ο αθεμελίωτος που χτίστηκε
πάνω στους ώμους της,
βάρος αφόρητο.
Ο έρωτας γλυστράει,
δεν έχει πουθενά να πιαστεί.
Γλυστράει η σκέψη της
πάνω στην γκρίζα σελίδα
με τις ατελείωτες κουκίδες.
Ερωτευμένη με το χαρτί
που μυρίζει μελάνι
προσπαθεί να ξεχάσει ...
Το ''Εγώ Είμαι!",το "Υπάρχω",
τα ευγενικά του μάτια
που χαμογελάνε αθώα
και το χλωμό πρόσωπο του
που αρμενίζει ντροπαλό
σε θάλασσες λόγου.
Με τις αντιθέσεις,τις επαναστάσεις,
τις μεταβολές του φωτός
και της Αισθητικής.
Κι αυτή να στέκει ανίκανη
να τον καταννοήσει
κάθε βήμα και ένας ίλιγγος.
Η ύπαρξη της κλεισμένη
στην ίδια αδιάλλαχτη επιλογή της
να προσπερνά την σκαλισμένη πέτρα
με το "Σ'αγαπώ του".
Την πέτρα που σμιλεύεται καθημερινά
με μικρές προδοσίες
σε χιλιάδες λεπτότατους δρόμους
σαν ιστός αράχνης.
Προς ένα τεράστιο ,οριστικό "ΟΧΙ",
το προκαθορισμένο τέλος...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
