| |
| | Σκοτάδι |  | | |
Βλέπει το σκοτάδι του να απλώνει
να ανακατεύει τις σκιές που στροβιλίζουν
και να απειλεί ν'αφανίσει τα πάντα.
Τη μέρα,τις φωνές των ανθρώπων,
τις λέξεις,τα ονόματα του κόσμου
τις τρεις συλλαβές που χώρεσαν
στο σ'αγαπώ του για 'κείνη.
Βλέπει την διάφανη μορφή της
που μαραίνεται,που ρουφάει
τα χρώματα της,έτοιμη να σβήσει.
Ολα όσα δεν είναι δικά του,
όσα δεν είχε ποτέ,όσα δεν άγγιξε,
Εκείνη...
Δεν την γεύτηκε,όμως υπήρχε,
ένα ποτάμι που σπαρτάριζε δίπλα του.
Τώρα τίποτα,μόνο η κρυστάλλινη
σκοτεινιά των ματιών του,
που ξυρίζει τον άνεμο και τον κάνει κομμάτια.
Εσπασε το κρύσταλλο της
και ο αέρας γέμισε σπίθες,φώς,
χιλιάδες φωτόνια που τρέχουν
και χάνονται στο άγγιγμα της μυρωδιάς της.
Οχι,το σκοτάδι του δεν μπορεί
να ρουφήξει τα πάντα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αχέροντας | | | |
|
dimi.gr
03-03-2009 @ 14:39 | Είναι αυτό το αίσθημα κενού και ανολοκλήρωτου που καταφέρνεις με ωραίο τρόπο να μας περάσεις.... Σκιές, σκοτάδι αλλά και σπίθες, φως...
Πολύ όμορφο... ::smile.:: | | MARGARITA
03-03-2009 @ 14:45 | Συμφωνώ....τα σκοτάδια μας ρουφάνε μόνο εμάς αν δεν λατρέψαμε μυστικά και εκστατικά τους εαυτούς μας...
όμορφη γραφή ::wink.:: | | oneirodromio
03-03-2009 @ 14:45 | Ιδιαιτερο!! | | elpidakwstopoulou
04-03-2009 @ 00:09 | Εσπασε το κρύσταλλο της
και ο αέρας γέμισε σπίθες,φώς,
χιλιάδες φωτόνια που τρέχουν
και χάνονται στο άγγιγμα της μυρωδιάς της.
Οχι,το σκοτάδι του δεν μπορεί΄
να ρουφήξει τα πάντα.
όμορφοι στίχοι !!! πολύ καλό !! ::up.:: ::yes.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
