Άθη Λ.
06-03-2009 @ 00:43 | Η Απεραντοσύνη
Πάντα μου άρεσε τούτος ο έρημος λόφος
κι αυτός ο φράχτης που σχεδόν απ’όλες τίς μεριές
απ’τον τελευταίο ορίζοντα το βλέμα τ’αποκλείει
Αλλά καθόμενος εδώ κι ατένιζοντας - απέραντες,
ατέλειωτες διαστάσεις κι υπερανθρώπινες
σιωπές και βαθύτατες ησυχίες
γενιόνται στο μυαλό μου˙παραλίγο
να σκιαχτεί η καρδιά μου. Κι όπως ακούω
το θρόισμα των φίλλων όταν φυσάει ο άνεμος εγώ
την απέραντη ησυχία μ’αυτές τις φωνές
τη συγκρίνω: και μου θυμίζει την αιωνιότητα
και τις νεκρές εποχές, και την παρούσα
κι είναι ζωντανή η φωνή της. Ετσι μέσα
σ’αυτήν την απεραντοσύνη βυθίζεται η σκέψη μου∙
κι είναι γλυκό το ναυάγιο σ’αυτή τη θάλασσα.
αχ.... μα είναι τόσο όμορφο.... ::love.:: | |
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
06-03-2009 @ 03:19 | κι είναι γλυκό το ναυάγιο σ’αυτή τη θάλασσα.
::theos.:: ::up.:: ::theos.:: | |
... άρα υπάρχω
06-03-2009 @ 06:51 | ...Ετσι μέσα
σ’αυτήν την απεραντοσύνη βυθίζεται η σκέψη μου∙
κι είναι γλυκό το ναυάγιο σ’αυτή τη θάλασσα...
Πολύ αληθινό DETOBON...! | |
daponte
07-03-2009 @ 02:06 | ΄Ομορφο ποίημα. Σ΄ευχαριστούμε για τη μετάφραση. ::smile.:: | |
 |
