| |
Δεν φαίνονται απ' την αρχή
και δεν τα ξεχωρίζεις.
Τρέφονται με τα λόγια σου
κι εσύ όλο τα ταϊζεις.
Κλέβουνε τις σκέψεις σου,
το κάθε τι δικό σου,
σε κάνουν να συχαίνεσαι
πρώτος τον εαυτό σου.
Εσύ τα εμπιστεύεσαι,
τους δίνεις την ψυχή σου
κι αυτά σ' εκμεταλεύοντε,
χαλάνε τη ζωή σου.
Δεν τα βλέπεις γύρω σου
γιατί είναι καλυμμένα
με πρόσωπα για 'σένα
που είναι αγαπημένα.
Κοιμούνται στο κρεβάτι σου,
τρώνε το φαγητό σου
και κατασχέτουν άδικα
το κάθε τι δικό σου.
Κλέβουν τις αναμνήσεις σου
και τις παραποιούν
κι εσύ νομίζεις πάντοτε
ότι σε αγαπούν.
Τους δίνεις τόση δύναμη
να χρησημοποιούν
κι όταν πια το μάθουνε
μ' εκείνη σε χτυπούν.
Εσύ βέβαια χαίρεσαι,
τους δίδαξες καλά
και το οτι σε πρόδωσαν
τ' αφίνεις και περνά!
Κι όταν πια σου κλέψουνε
ότι σου ανοίκει,
βγάζουν τα καλύμματα
κι εσύ παθαίνεις φρίκη.
Βλέποντας το πρόσωπο
που 'κρύβαν τόσα χρόνια,
εσύ νομίζεις μάταια
πως σ' αγαπούν ακόμα.
Μα βλέπεις όνειρα ζωής
ξάφνου να καταρεύουν
κι αντί να σε βοηθήσουνε
χαίρονται, σε δουλεύουν!
Κι όταν πλέον μόνος σου
μαζεύεις τα συντρήμια,
με δάκρυα στα μάτια σου
και πεθαμένη ελπίδα,
μόνο μια λέξη θα βρεθεί
για να τα περιγράψει
και με ασθενική φωνή
γιατί στην έχουν φράξει,
μαζεύεις όση δύναμη
σου έχει απομήνει
και τους φωνάζεις ΤΕΡΑΤΑ!
Μα εκείνα έχουν φύγει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
