| |
Του έρωτα, κόρη λαμπρή
Της ομορφιάς, εικόνα αληθινή.
Της Σοφίας, τον καρπό έχει γευτεί.
Θεϊκή αύρα, την ακολουθεί.
Το πρόσωπό της, απαλά φεγγοβολά
Καθώς με χάρη σου γελά.
Τα μάτια της, τρυπάνε την καρδιά,
Σαν του Έρωτα βέλη, αιχμηρά.
Το σώμα της μια ζωγραφιά
Ζωγράφου, ευγενική η πινελιά.
Απαλά, το χέρι σαν αγγίζει
Μετάξι, η αίσθηση θυμίζει.
Η ομορφιά της είναι τόση
Που όταν θνητός την ανταμώσει,
Στέκει ακίνητος και την κοιτάει
Δεν θέλει πουθενά αλλού να πάει.
Κομπλιμέντα, ακούει γύρω της πολλά,
Μα δεν πιστεύει τα λόγια τα κενά.
Χωρίς σημασία να δώσει, προσπερνά
Δε θέλει κανένα, να κοιτά.
Μια μέρα καθόμουν σκεπτικός,
Την καρδιά μου έκαιγε έρωτα αληθινός.
Την όμορφη κόρη αγαπούσα, σαν τρελός.
Να το εκφράσω δεν μπορούσα, δυστυχώς.
Από μπροστά μου καθώς περνάει,
Σταματάει, γυρνάει και με κοιτάει.
Ένα χαμόγελο σα δώρο μου αφήνει,
Ύστερα φεύγει, μα τη χαρά μου δίνει.
Τα μάτια μου, γεμίζουνε με μιας,
Με δάκρυα, δάκρυα χαράς.
Δεν το ελέγχω, το μυαλό δε λειτουργεί,
Απ' όλους εμένα θέλει να θωρεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
