| |
Ω της σοφιας δημιουργημα, ω της Αφροδιτης κορη.
Εσυ 'σαι της σιωπης η ηχω, εσυ της αγαπης το καλεσμα.
Εσυ καλη μου, εσυ βουβε μου αγγελε.
Ποια φλογα καιει μεσα στα στηθια σου?
Ποιους πονους εθαψες στην πισω αυλη του νου σου,
σε ποιους κηπους τριγυρνας και ποια λουλουδια ψαχνεις?
Ω της φιλιας παιδι, ω της κομψοτητας γλυπτο
Εσυ 'σαι, κρυσταλλινε μου κυκνε.
Μα πες μου καλη μου,
τι ελπιδες πετουν στους ουρανους σου?
Ποια χαρτινα αεροπλανακια πετας στην βεραντα της ψυχης σου,
και ποια απο αυτα επιβιωνουν την βροχη?
Πες μου σε παρακαλω,
ποτε βρεχει στις γειτονιτσες και στα σιωπηλα δρομακια του νου σου?
Γιατι δεν με αφηνεις να ερθω και γω, να βραχουμε μαζι, να φερω και την ομπρελα μου την μπλε,
να μοιραστουμε το κρυο?
Ω της κατανοησης βραχε, ω ακλονητη καρδια,
εσυ 'σαι της συνειδησης μου η συντροφια.
Δωσε μου το εισητηριο ψυχη μου,
προσκαλεσε με στα μυστικα του κοσμου σου,
δωσε μου λιγο απο τον πονο σου,
αλλωστε,
απ' αυτον εχω πολυ, δεν με νοιαζει καρδια μου αν θα γευτω κι αλλον,
ελα να παμε μια βολτα στα μουσεια που εκτισες μεσα σου,
παμε να δω τις Μονα Λιζες σου, παμε να δω τις μαχες που μπογιατισες πανω στον καμβα,
παμε να δω τις παραλιες σου, παμε να δω τους γκρεμους σου,
παμε,
παμε,
παμε να μου δειξεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
