| |
| | Τα Δάκρυα Του Μότσαρτ |  | | | Κάπου κοντά,κάπου μακριά, είμαι ακόμα εκεί... -Καλώς σας βρήκα και πάλι- | | |
ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΜΟΤΣΑΡΤ
Τέσσερις τοίχοι βιάζανε το υπαρκτό εγώ μας
κι εμείς γίναμε τότε δυο σώματα χαμένα
στο θάνατο της λησμονιάς.
Μουσκεύτηκαν τα μαλλιά μου από δάκρυα
που σαν ποτάμια μολυσμένα από τα τοξικά της νύχτας
ζητούσανε το αύριο της μέρας πάλι να ζήσει.
Έσκυψα στο προσκεφάλι σου να σε φιλήσω σαν άγγελος
όπως έμοιαζες, μα τα μαλλιά μου μουσκέψανε και τα δικά σου.
Γονάτισα τότε δίπλα σου και έκρυψα το υγρό μου κεφάλι πάνω
στο στήθος σου, αυτό το στήθος που έκαιγε κάθε φορά.
Μ’αγκάλιασες θυμάμαι με τ’αναφιλητά σου και μου πες
΄΄μη φύγεις΄΄.
Μα με περίμεναν δυο φτερά εκεί πάνω, να τα φορέσω,
να πετάξω, να εξαφανιστώ.
Έμεινα γονατισμένη για ώρα, εκεί στην άκρη των πόθων μας
όταν χάιδεψα μερικές νότες που χόρευαν ένα θλιμμένο βαλς.
Γεύτηκα με πίκρα την αρμύρα των δακρύων τους,
ένιωσα το κρύο να μου σπάει τα κόκκαλα.
Φοβήθηκα ότι ποτέ ξανά δε θα με ηρεμεί η ζέστη
της καρδιάς σου, έτσι πως τρεμοπαίζει κάτω από το καυτό σου
στήθος.
Άνοιξα τα ποτισμένα μου βλέφαρα, ακούμπησα με τα μάτια μου
τα δικά σου . Έσταζαν ακόμη πόνο.
Με κράτησες πάνω σου πιο σφιχτά, ένα να γίνουμε ποθούσες.
Ένα ήμασταν ήδη όμως θησαυρέ μου.
Οι νότες έπαψαν να χορεύουν, κάθισαν γύρω μας φορώντας στεφάνια
και κεντούσαν τα μεταξένια όνειρά μας.
Άναβαν κεριά που σιγόκαιγαν την πορφύρα
του έρωτά μας.
Σου ‘δωσα τότε την ανάσα μου μ’ένα φιλί.
Να παλέψουμε για να νικήσουμε το αύριο.
Γέμισες Εσύ από Εμένα και
φύσηξε αέρας, δυνάμωσε τη φλόγα, μας τύλιξε,
μας ένωσε, μας χαμογέλασε .
Περάσανε όμως τα λεπτά αγάπη μου.
Είναι ώρα…
Πρέπει να φύγω.
‘’πρέπει έστω και με σπασμένα φτερά να πετάω’’.
Μα εσύ κράτα αυτό το χαμόγελο που μου χαρίζεις με τη ματιά σου,
κράτα αναμμένη τη φωτιά• και σου υπόσχομαι…σου υπόσχομαι
ζωή μου , πως θα ξανάρθω να την κάνω κατακόκκινη λάβα!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
rock sugar
15-03-2009 @ 07:53 | http://www.youtube.com/watch?v=1cyg4KMItig
................................... | | elpidakwstopoulou
15-03-2009 @ 08:08 | Οι νότες έπαψαν να χορεύουν, κάθισαν γύρω μας φορώντας στεφάνια
και κεντούσαν τα μεταξένια όνειρά μας.
Άναβαν κεριά που σιγόκαιγαν την πορφύρα
του έρωτά μας.
ερωτικότατο !!!! υπέροχο !!!! ωραία και η μουσική που διάλεξες !!!!καλησπέρα Ελενάκι !!!!
::up.:: ::hug.:: ::kiss.:: | | iokasth
15-03-2009 @ 08:27 | Σ΄Αυτό που διάβασα, και ΄Αυτό που Ακουσα...
σου γράφω μόνο Ευχαριστώ!!!!
ΝεφΕλλη
| | roadBlues
15-03-2009 @ 09:35 | χάθηκες σαν άγνωστη θάλασσα......μα ήρθες σαν ήλιος να φέξεις πάλι......
γιατι να καίγομαι να περιμένω να διαβάσω κάτι από σένα.....και όταν το διαβάζω να ονειροπολώ σαν τρελλός πρωταγωνιστής σε κάποια ταινία?
Άνοιξα τα ποτισμένα μου βλέφαρα, ακούμπησα με τα μάτια μου
τα δικά σου . Έσταζαν ακόμη πόνο.
Με κράτησες πάνω σου πιο σφιχτά, ένα να γίνουμε ποθούσες.
πολύ μ'άρεσε το δημιούργημα σου.....................
και η μουσική επιλογή.....αλάτι στην πληγή
| | poetryf
15-03-2009 @ 10:12 | Μόνο αυτοί που ξέρουν να γεύονται την αλμύρα των δακρύων
Να υποψιάζονται το αύριο, να φοβούνται το χτες και να ζουν το σήμερα
Μόνο εκείνοι που ξέρουν να αγκαλιάζουν με μουσκεμένες τις φτερούγες
Εκείνοι που ποτίζουν τους πιο όμορφους κήπους απ'την πηγή των ματιών τους, μα φροντίζουν το αλάτι μην κάψει το μικρό τους τριαντάφυλλο, το θλιμμένο τους κρίνο... Μόνο αυτοί που ποιούν μελωδίες και τις βάζουνε στα στόματα αγγέλων
μπορούν απόψε να διαβάσουν την ψυχή τους σ'ό,τι έγραψες....
| | Ιχνηλάτης
15-03-2009 @ 11:19 | Με Αθανασία!!! ::up.:: ::yes.:: ::up.:: | | H siwpi ths psixis
06-05-2009 @ 12:54 | Αχ!!είναι καταπληκτικό μου αρεσε πολύ!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
