Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132737 Τραγούδια, 271227 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 παραμιλητό
 
Μη μας ξεσυνερίζεσαι
Αστεία λέμε
Για να περάσει η ώρα

Τα χέρια μας βέβαια όλο και λιγότερο κοιτάμε
όσο περνούν τα χρόνια
μας πιάνει μια κούραση ψυχική
κάθε που ακούμε για πολέμους
και φτώχεια και άλλα τέτοια στενάχωρα πράγματα

και τα παιδιά μας στέκουν δίπλα μας
μαγνήτες

τα μάτια τους
μάς μοιάζουν φυλακή
που εντός της κλείστηκαν πουλιά
και κρώζουν μανιασμένα
πουλιά με τις φτερούγες ματωμένες
και τα μάτια τους πνιχτά
μπίλιες φωσφόρου
που έσβησε
κάπου στη μέση.

Μα
τι να σου κάνουμε κι εμείς;
τι να σου πούμε;

Μας ψαλιδίσαν τη φωνή
και τα πουλιά ακόμη έρχονται τις νύχτες
και μας ταράσσουν τα όνειρα.

Μη μας ξεσυνερίζεσαι.

Σου είπαμε
αστεία λέμε
η ώρα να περνάει.

Βέβαια στα μάτια των παιδιών μας
βλέπουμε τα πουλιά
και κρώζουνε θλιμμένα

και είναι κρίμα
τόσο στ’ αλήθεια κρίμα
αυτή την άνοιξη που πέθανε
να μη μπορέσουμε να τους θυμίσουμε.

Ποιος έχει χρόνο για ιστορίες τώρα πια
και για φωτιές και για θυσίες και για τρελούς
που μανιασμένοι στις φλόγες ρίχνουνται,
ποιος έχει χρόνο μες στα μάτια μας
τον ίσκιο της σιωπής του ν’ αποθέσει.

Αν ήταν για κραυγές κι εύσημα της νίκης τους
θα σπρώχνονταν τριγύρω μας μιλιούνια οι γνωστοί
να μας θυμίσουν τη λαχανιασμένη ανάγκη τους
για επαίνους και άλλα τέτοια ηχηρά.

Μα τώρα
τώρα που αστεία λέμε
η ώρα να περνά,
ποιος τάχα θε να μας ζυγώσει;

Βαρύγδουπα ποθούν να τους απευθύνονται οι άνθρωποι
Τ’ αστεία τους τρομάζουν .

Γι’ αυτό
Το μόνο που ίσως όλοι σας νιώσετε
Είναι τούτο:

Οσφυοκάμπτες
Άκομψα
την πλάτη μας εκλίναμε
γι’ αυτό τα μάτια μας να τ’ αντικρίσετε
μην το ζητάτε`
πλάτες βουβές
να σας μιλήσουν δεν μπορούν.

Kι εν τέλει
νομίζω
απ’ την αρχή ξεκαθαρίσαμε:

αστεία λέμε
η ώρα να περνά.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 10
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
prince philip
17-03-2009 @ 06:38
Μπραβο Ειρηνη , υπεροχο ::yes.:: ::yes.::
Ελένη Καιγή
17-03-2009 @ 06:46
Εκρηκτικό! Μπράβο!
Αστεροτρόπιο (Jeny)
17-03-2009 @ 07:06
κι η οσφυοκαμψία ούτε μια πέτρα στα μούτρα μας επιτρέπει να ρίξουμε.
Πώς μ αρέσει να σε διαβάζω...
*SOS*
17-03-2009 @ 07:57
Πραγματικά αξιόλογο ! ::yes.::
χρηστος καραμανος
17-03-2009 @ 08:24
Οσφυοκάμπτες
Άκομψα
την πλάτη μας εκλίναμε
γι’ αυτό τα μάτια μας να τ’ αντικρίσετε
μην το ζητάτε`
πλάτες βουβές
να σας μιλήσουν δεν μπορούν.

::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
elpidakwstopoulou
17-03-2009 @ 11:55
::up.:: ::up.:: ::theos.::
MARGARITA
18-03-2009 @ 01:35
Ειρήνη μου είναι κόσμημα η γραφή σου....μην αργείς να γράφεις...μας κάνεις να στοχαζόμαστε....εύγε σου κορίτσι μου!
roadBlues
18-03-2009 @ 02:38
οι ανύσηχες σκέψεις σου θέτουν προβληματισμό στα αναίσθητα μυαλά.............μακάρι να μπορουσαν να το διάβασαν αυτόι που έπρεπε
πολύ ωραίο
Γιάννης Χρυσέλης
18-03-2009 @ 05:20
::wink.:: ::laugh.:: ::clown.::
ειρήνη
19-03-2009 @ 23:39
το ποίημα δεν το έγραψα για κανέναν άλλον , παρά μόνο για τον εαυτό μου, εμένα κατηγορώ, τα μούτρα μου φτύνω , εγώ έχω τόσο δώσει "γη και ύδωρ" που να μην βλέπω πια τίποτα παρά μόνο την τύφλα μου κι αυτήν όχι πάντα..
επομένως αυτή που έπρεπε να το διαβάσει, σε πληροφορώ ότι όχι μόνο το διάβασε αλλά και το έγραψε φίλε roadBlues

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο