| |
Μαζεύτηκαν μαύρα σύννεφα πλατιά
γύρω από το παραπλανημένο παιδί μέσα μου.
Αχ, μακάρι να μπορούσα να μείνω αιώνια αυτό το παιδί.
Ανέμελο να παίζει φωνασκώντας,
σηκώνοντας τη γειτονιά στο πόδι.
Δίχως να το νοιάζουν έρωτες, αγάπες και αγγαρίες,
μοναχά οι φίλοι του που ήταν καλύτεροι από αυτά.
Μα μεγάλωσα και έμεινα μαύρο σύννεφο βουβό.
Σβήσαν τα κεριά της μοίρας μου
αφήνοντάς με μόνο, απλοήγητο στη μαύρη πίσσα της αβύσσου.
Ότι είχα τότε ήταν θησαυρός μοναδικός ανεκτίμητος
και ότι έχω τώρα είναι στάχτη, ραγισμένα όνειρα
και δυο σπασμένες φτερούγες της καρδιάς
Αποπλανημένος μέσα στην απάτη της αγάπης,
αποπνιγμένος από την αδικία της ζωής,
προδομένος μες στα μάτια σου.
Τινάχτηκε στον αέρα το ξεχασμένο μέσα στο πέρασμα των αιώνων
δωματιάκι της καρδιάς μου.
Μα από τη στάχτη νέο δωμάτιο ετοιμάζεται
και νέα όνειρα ανεβαίνουν τον απάτητο λόφο του έρωτα,
για να θυσιαστούν εκεί όπως και άλλα χιλιάδες,
για να έρθω ένα βήμα πιο κοντά στην απόγνωση.
6-7/10/2008
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
