| |
| | Αντικρίζοντας το θύτη |  | | | ... | | |
Κλείσε τα όνειρά μου σε ξύλινο σεντούκι,
Ρίξε τα στη θάλασσα να τα καταπιεί το κύμα.
Πάρε την καρδιά μου και φτιάξε χάρτινο καράβι,
Σπρώξε με στο έλεος του άγνωστου και του απείρου.
Δώσε μου να πιω το δηλητήριο της σιωπής σου,
Σφίξε με στις αγκάλες σου για να καώ στις αναμνήσεις.
Άσε με να αιμορραγώ, γύρνα την πλάτη, χαμογέλα.
Σκέπασε τον ήλιο μου με της θλίψης σου τα μαύρα πέπλα,
Κι αφού με τυφλώσεις, μάτια μου, φύγε δίχως να δακρύσεις.
Κι αν πεθαίνω, μην σκοτίζεσαι, θα’ναι που τ’αξίζω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
crazyyyyy
19-03-2009 @ 11:09 | Τ`αξιζεις?!?!
::love.:: ::hug.:: ::up.:: Πολύ ωραιο...Μπραβο!!! | | ψιτ-ψιτ
19-03-2009 @ 11:11 | ::oh.:: | | ΦΙΛΗΜΩΝΑΣ
19-03-2009 @ 15:28 | Κι αν πεθαίνω, μην σκοτίζεσαι, θα’ναι που τ’αξίζω.
Στον άλλο κόσμο έφτασες.!!
Τόση αγάπη πιά.!!!
Απίθανο το κομμάτι σου.! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
