| |
[color=black][font=georgia]Ας μη σε λένε Ανδρομέδα.
Δεν είσαι άραγες και τώρα, παιχνίδι των θεών ?
Που σε χαρίζουνε στα τέρατα τα αρχαία
Και που οι ένθρωποι σε λένε αστερισμό ?
Θρυμματίζω το προέσπερο φως το άγιο της άνοιξης
Κλέβω φωλιές κι ενός ‘ του κορυδαλλού τραγούδι
Στα μπερδεμένα σου μαλλιά η έσχατη τρικυμία
Κόρη απλωμένη στη γενέθλια γη των ονείρων
Ας μη σε λέγαν ερωμένη
Τούτο η ανάσα αφιερώνει
Φιλί μονογενή σε μισοσκέπαστους λαγόνες
Που ήλθε να καμωθεί το άρρητο και το καινό
Και που ελάχιστο σβήει και τρεμοπαίζει ανάμεσα
Εις το συμπέρασμα και την αβεβαιότητα.
Θα σκοτεινιάσει όπου να ΄ναι
Γεμάτη ώρα και δυστοκεί με της ζωής τα πλανέματα
Πόσο θα ήθελα, αν με ακούς , πόσο θα ήθελα να είχα στα χέρια μου
Λίγα σου δάκρυα , από αυτά που είχες στα παλιά,
Να τα ζυμώσω μες τα μάτια μου,
για να βρω ότι πιότερο σε κρατούσε δετή στο βράχο και στη θαλπωρή του ίσκιου της ροδιάς.
Μα τώρα κοιτώ εσέ
Σε βλέπω αστερισμός δικός μου , τα μάτια μου τρίβοντας
Από του βίου τις ριπές εξασθενησθείσας
Έτοιμος για τον μικρό μου θάνατο και απόψε
Αστερισμός εντός μου , αληθινός ή των φωτών παιχνίδισμα
Που ασπρολογούν με πείσμα τα ενδότερα μου σκότη
Και λαμπυρίζουν μανιωδώς
Δοξολογώντας την έκταση της ομορφιάς
Στο αληθινό το φως του ήλιου που θα έχεις [/color][/font]
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
