| |
[align=center]Όσο κι αν θέλεις το χαμόγελο δε βγαίνει
Και με δάκρια τα μπλε μάτια γεμίζουν
Ο έρωτας μες στο κελί του μένει
Να τον κοιτούνε οι βαρκούλες που αρμενίζουν
Κι όσο τον βλεπουν δυνατό μα λυπημένο
Αναστενάζουν και χορεύουνε αργά
Κι όλες ζητούν ένα σχοινί λυμένο
Να του χαρίσουνε ταξίδια ονειρικά
Και προσπαθεί ένας άνεμος να λύσει τα δεσμά
Ευγενικός και δυνατός μα είναι σφιχτοί οι κόμποι
Κι εκείνες κλαίνε πάλι σιωπηλά
Χορεύοντας, θαυμάζοντας του έρωτα τη νιότη
Χωρίς να είν' ελεύθερες να νιώσουν
Πόσο γλυκά η αύρα του τις δένει με το κύμα
Κι είναι τόσο στενάχωρες που δεν μπορούν να δώσουν
Τη θέρμη που έχουνε γι' αυτόν* κι είναι μεγάλο κρίμα
Να μην μπορεί ένα παιδί να παίξει έξω στον ήλιο
Μια μέρα ανοιξιάτικη που η φύση τού γελάει
Αν έχει χάσει τη χαρά, τον ακριβό του φίλο
Και νιώθει μέσα του βροχή πως πέφτει όπου πάει
Κι είν' άλλο τόσο άδικο τα πιο όμορφα της πλάσης
Τα άνθη νά 'ναι σ' άφταστο σημείο για να τα πιάσεις
Και να τα υμνείς με ποιήματα μήπως μόνο μπορέσεις
Να κλέψεις δυο φιλήματα και να τα σαγηνεύσεις
...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
